Page 87 - mag_83

της Δήμητρας Γιαννοπούλου

Έρχεται πάντα με τον ίδιο τσαμπουκά.

Στο διάβα του ξεπαστρεύει κάθε Αόριστο που σε πρόδωσε.

Σαν να μην έκλαψες ποτέ.

Σαν ποτέ σου να μην λύγισες.

Έρχεται και σου παίρνει κάθε κεκτημένη γνώση.

Όλα σου τα "έχω πάθει", μα κι εκείνα τα πολύτιμά σου "έχω μάθει".

Κι αφού δεν έχεις πια κανέναν Παρακείμενο για να πιαστείς, 87

με ευκολία σε πείθει πως είναι Μέλλοντας.

Με Ενεστώτα διαρκείας του παραδίνεσαι.

Με Υπερσυντέλικο σ' αποδεσμεύει.

Έχει -ήδη- φύγει.

Και μένεις ρέστος, με μόνη συντροφιά,

εκείνον τον φαφλατά Παρατατικό...

τον "Εγώ στα έλεγα".

Είμαι η Δήμητρα Γιαννοπούλου κι είμαι λάτρης του καφέ, της νικοτίνης και των λέξεων. Με τις
τελευταίες, η σχέση μας μετράει δύο δεκαετίες· και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά πως είναι
σχέση εξάρτησης. Αφελώς ρομαντική, γράφω στο χέρι και με μολύβι. Ο ηλεκτρονικός υπολογι-
στής πιάνει σκόνη και χώρο στο γραφείο. Εθισμένη στη μυρωδιά του χαρτιού· χαϊδεύω βιβλία και
υπογραμμίζω ό,τι με "αναγκάσει" να το διαβάσω δεύτερη φορά. Αγαπημένο μου και δανεισμένο

απ' τον Νερούδα motto: " Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ό,τι δεν
αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου, δε με ενδιαφέρει".