Page 60 - mag_89
P. 60
ΓΡΑφονΤΑς μιΑ ιςΤοΡιΑ
ÙÈ, Â;
Στο λευκό χαρτί που είχε μπροστά του μπορεί να μεσολάβησε κάποιο κενό
δύο μαύρες λέξεις προσπαθούσαν να αλλά πλέον δεν το θυμόταν– και ξαφ-
ενωθούν. Τις έβλεπε να τρεμοπαίζουν νικά το χαρτί άρχισε να γεμίζει με ρή-
πλέκοντας τις κλωστές τους σαν κά- ματα. Φορτώθηκαν εκείνα το «τί» με
ποιος να τις έσπρωχνε κατά μήκος, την οξεία, αφήνοντας το «ε» να σέρ-
τη μία από την αρχή και την άλλη από νεται πίσω τους με ρυθμό ερωτημα-
το τέλος. Τελικά, το «μπούτι» και το τικό. Πολλά ρήματα μαζεύτηκαν, άλλα
«έχτισα» ενώθηκαν και, εξορίζοντας μικρά κι άλλα μεγάλα, και πίσω τους
το «τιέ» που περίσσευε, σχημάτισαν τα ερωτηματικά έφτιαξαν πολλά μέτρα
το «μπούχτισα». Το έβλεπε να αιωρεί- ουρά, που το τέλος της δεν φαινόταν.
60 ται όσο τα ουσιαστικά περνούσαν από Κοντά σ’ αυτά ξεθάρρεψαν και κάποια
μπροστά του χωρίς να το κάνουν συ- ουσιαστικά, που έστεκαν ως τότε ανα-
γκεκριμένο σαν ν’ αναρωτιόταν πού ποφάσιστα. Τι τα θες; Κι αν δεν είχαν
θα κατέληγε. αλλάξει ακόμα πανωφόρι κι ανάπνε-
αν δειλά, ρήματα ένοιωθαν. Ανάμε-
Το ίδιο αναρωτιόταν κι αυτός κοιτώ- σα τους –κρυφό ακόμα– πάλευε το
ντας το λευκό χαρτί να τρεμοπαίζει. «ποθώ». Κρατούσε την αξία του ουσι-
Με το μισό σώμα του παραιτημένο αστική, όπως τότε που πρωτοείδε το
σε μια καρέκλα και το άλλο μισό στη- φως σαν ουσιαστικό, και έδινε συνέ-
ριγμένο με τους αγκώνες πάνω στο χεια στα αισθήματα.
τραπέζι παρατηρούσε τα δρώμενα. Φυσικά, εκείνος ήξερε πως δεν στη-
Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει αν ήταν ο ρίζεσαι ούτε χτίζεις σε μπούτι. Το
πυρετός που δημιουργούσε αυτή την μπούτι δεν συγκρατεί ριζώματα ούτε
παραισθητική παράσταση ή το μυαλό δένει θεμέλια. Το μπούτι είναι ο μη-
του είχε περάσει σε άλλη διάσταση ρός, που φουσκώνει και ξεφουσκώ-
και κατέγραφε σαν οργανική κάμερα. νει τους μυς του σηματοδοτώντας
Ως εκεί αντιλαμβανόταν την πραγματι- επερχόμενη μετακίνηση· σε καμία
κότητα· άντε να προλάβαινε και κάνα περίπτωση δε σημαίνει στάση. Για
καθυστερημένο ουσιαστικό αλλά μετά να γίνει όμως η κίνηση χρειάζεται η
από λίγο το ξέχναγε. ώθηση των πελμάτων. Δηλαδή, εκεί
Ύστερα, δεν κατάλαβε τι συνέβη – που κάθομαι δίνω μια με τις παλά-
