Page 35 - mag_89
P. 35
του Δημήτρη Μητσοτάκη
φόρα της τέχνης έχουν κλατάρει. ντης, που έγινε δρόμος και πλατεία,
Φαίνεται όμως ότι η εξουσία έλαβε πάμπτωχος την παραμονή του
αρέσκεται στη μυρωδιά των σκου- θανάτου του τον «Σταυρό του Σωτή-
πιδιών. Το υπουργείο Πολιτισμού ρος» που του απένειμε το επίσημο
δείχνει να ενδιαφέρεται αποκλειστι- κράτος.
κά και μόνο για το ένδοξο παρελθόν. Ο Μάρκος Βαμβακάρης, που
Δεν λέω, καλή και άγια η πολιτιστική επίσης έγινε δρόμος και πλατεία,
κληρονομιά, ο Παρθενώνας και το στα γεράματά του γύριζε άρρωστος
Θησείο και οι βυζαντινές εκκλησίες, στις ταβέρνες, μαζί με το γιο του, και
αλλά υπάρχει και ο σύγχρονος πο- «έβγαζε πιατάκι» για να ζήσει.
λιτισμός για τον οποίο το κράτος συ- Ο Βασίλης Τσιτσάνης, δρόμος
στηματικά κωφεύει. Ο υπουργός του και πλατεία και αυτός, γράφει στην
χαρίζει υποτιμητικές γκριμάτσες στο αυτοβιογραφία του: «Σαράντα ολό-
άκουσμα του ονόματος ζωντανών κληρα χρόνια μου ’φαγε η νύχτα τα
θρύλων όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος, σπλάχνα, μ’ έφαγε ολόκληρο. Και τι
όταν οι απόψεις δεν συμπίπτουν. Ο απόλαυσα νομίζεις; Δουλεύω ακό- 35
Μάνος Χατζιδάκις έλεγε: «Την ανυ- μα για να ζήσω».
παρξία πολιτισμού, άλλωστε, απο- Ο Γιαννούλης Χαλεπάς, η Ευ-
δεικνύει και η ύπαρξη υπουργείου τυχία Παπαγιαννοπούλου, ο Κων-
Πολιτισμού. Παλαιότερα δεν υπήρ- σταντίνος Βολανάκης, η Σωτηρία
χε υπουργείο Πολιτισμού. Υπήρχε Μπέλλου και ένας μακρύς κατάλο-
υπουργείο Παιδείας. Από την ώρα γος καλλιτεχνών, που τιμήθηκαν
που τα απολυταρχικά καθεστώτα από το επίσημο κράτος με προτομές
ανακάλυψαν τη σημασία του πώς να και ονοματοδοσία δρόμων και πλα-
καθοδηγούν και πως να επιβάλλουν τειών, πέθαναν στην ψάθα. Μήπως
πολιτισμό, έφτιαξαν και ομώνυμο θα προτιμούσαν μια καλύτερη ζωή
υπουργείο. Με πρώτο διδάξαντα τον από την υποκριτική τιμή και τις πα-
Γκαίμπελς». ράτες της πολιτείας;
Στην χώρα του στρατηγού Δε-
καβάλα*, οι ήρωες, όπως και οι καλ- *Ο στρατηγός Λάμπρος Δεκαβάλας
λιτέχνες, γίνονται δρόμοι, προτομές είναι κινηματογραφικός ήρωας του
και πλατείες, μετά τον θάνατό τους, Αλέκου Σακελλάριου από το έργο
ενώ ζούνε με χίλιες στερήσεις και “'Ενας ήρως
πεθαίνουν, ως επί το πλείστον, στην με παντούφλες”.
ψάθα. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμά-
