Page 55 - mag_23

από την πετρούλα Ράπτη

Αυτό που θέλω είναι να μαρτυρήσω τι ακριβώς μου ψιθύρισε χαμηλόφωνα
η φωτογραφία, γιατί μου μίλησε και μου είπε πολλά. Μου είπε...

«Πλήττω θανάσιμα εδώ που με υποχρεώνετε να βρίσκομαι απ΄το πρωί

και κάθε μέρα, ν΄ακούω πράγματα που λίγο έχουν να κάνουν με τη

ζωή, βαριέμαι αφόρητα, γιατί μου γεμίζετε το κεφάλι με τόνους γνώ-

σεων ενώ δεν μου μαθαίνετε το αυτονόητο ΠΩΣ ΝΑ ΖΩ!!! καθισμένοι

όλοι μας σε θρανία παραταγμένα το ένα πίσω απ΄το άλλο σαν παρα- 55

γωγής εργοστασίου. Εγώ όμως έχω τη δύναμη να ονειροπολώ, κατόρ-

θωσα την ασχήμια να την μετατρέψω σε ομορφιά... Δεν χρειάστηκα

πολλά, μια μικρή λιμνούλα νερού, μέσα της χάρτινα καραβάκια έτοιμα

ν΄αλαργέψουν για ξένους τόπους, να ταξιδέψουν πέρα μακριά. Μέσα

στην απόλυτη βαρεμάρα αισιοδοξώ, ονειροπολώ, δημιουργώ, εκφρά-

ζομαι, φαντάζομαι, ΖΩ!»

κατερίνα μου υποκλίνομαι σ΄εσένα και ξει στις δυσκολίες τις μελλοντικές και
στη φαντασία όλων των παιδιών. Μια πάνω σ΄αυτό θα στηριχθείς για να αντα-

ευχή για σένα. Πάντα να θυμάσαι αυτό πεξέλθεις …μην το εγκαταλείψεις ποτέ.

σου το κομμάτι, το αισιόδοξο, το χαρού- Ευτυχώς που υπάρχουν τα παιδιά και
μενο, το ονειροπόλο γιατί είναι αυτό έχουμε εμείς οι ενήλικες παραδείγματα

σου το κομμάτι το οποίο θα σε συντρέ- προς μίμηση.

Αφιερωμένο ειδικά στην κατερίνα Γιανναρά, 2 ΓΕΛ Σαλαμίνας,
ο
γενικά σ΄όλα τα παιδιά και σ΄αυτούς που αισθάνονται παιδιά.