Page 43 - mag_23

του Γιάννη
παπαϊωάννου - Τσαρούχη

43

«Ησυχία παρακαλώ, κόκκινο γράφουμε...
Δεν ακούτε...;»

ο λέγαμε πολλές φορές κατά τη διάρκεια μιας ηχογράφησης, με τον νικόλα είχα πά-
ντοτε ένα μικρό πρόβλημα! Όταν τραγουδούσε, κράταγε ένα κομπολόι κάθετα στο
Τ ένα χέρι και άφηνε τις χάντρες να πέσουν στο άλλο και ξανά και ξανά, οπότε του
έλεγα, όταν τραγουδάς βάλε το κομπολόι στην τσέπη, γιατί ακούγεται από το μικρόφωνο
και είναι αμαρτία να σε σταματήσω την ώρα που τραγουδάς, καλά ωρέ γιάννη, δεν θα το
ξανακάμω και ύστερα από λίγο, πάλι τα ίδια, του έκανα νόημα, το έβαζε στην τσέπη, αλλά
στο δεύτερο κουπλέ το κομπολόι πάλι στο χέρι.
γελάγαμε και οι δυο, μου ζητούσε συγνώμη σαν μικρο παιδί και κάποια στιγμή του είπα,
δεν θα σου το ξαναπώ και ας ακούγεται, αρκεί να χτυπάς τις χάντρες στο ρυθμό του τρα-
γουδιού!
μόλις ερχότανε στο studio, έλεγε στην μαρία που είχε το μπαρ, έναν «βενιζελικό» καφέ,
ξέρεις εσύ, μάλιστα όταν του τον έφερνε, συνήθως το πιατάκι είχε κάνα δυο σταγόνες από
τους υδρατμούς και τις έριχνε μέσα στο φλιτζάνι, έτσι για να μην καίει πολύ ο καφές, όπως
μου έλεγε.