Page 72 - mag_117
P. 72

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ                                     της Mιμίκας Μαντά


                   ΟΡΈΣΤΗΣ ΚΑΙ ΝΙΚ Ο ΛΑΣ
                Ψάχνοντας για Δικαιοσύνη





               αθωότητά του, ενώ ο Νικόλας πά-                       Μέσα σε αυτή τη σκοτεινή ιστορία,

               λευε με τη συνείδησή του. Ήταν                        υπήρχε και μια αχτίδα φωτός. Ο Αν-
               δύο όψεις του ίδιου νομίσματος                        δρέας, ο δικηγόρος του Ορέστη που

               — θύματα και οι δύο ενός κόσμου                       πάλεψε, και ο δημοσιογράφος που

               που δεν αντέχει την αλήθεια και                       ρίσκαρε, έδειχναν ότι  η  αλήθεια
               την δικαιοσύνη.                                       μπορεί να πληγωθεί, αλλά δεν πε-
                                                                     θαίνει ποτέ.
               Η ιστορία τους δεν ήταν απλώς η                       Και ο Νικόλας, έστω και καθυ-

               απεικόνιση του ανθρώπινου δρά-                        στερημένα, καταλάβαινε πως ο

               ματος, αλλά μια κραυγή: η δικαι-                      σεβασμός στον άνθρωπο και στον
               οσύνη δεν πεθαίνει μόνο από τη                        ίδιο τον εαυτό του,  είναι το πρώτο

               διαφθορά. Πεθαίνει και από τη σι-                     βήμα για να ζήσει  η δικαιοσύνη.

               ωπή.
                                                                     Η σιωπή, αν και φαντάζει ως το πιο

                                                                     εύκολο μονοπάτι, είναι ταυτόχρονα
   72                                                                και το πιο ύπουλο. Γιατί όταν τα χεί-

                                                                     λη κλείνουν, το σκοτάδι μεγαλώνει,

                                                                     απλώνοντας τις ρίζες του βαθιά. Η
                                                                     δικαιοσύνη είναι ο καθρέφτης του

                                                                     θάρρους, εκείνη η αμυδρή λάμ-
                                                                     ψη που γεννιέται όταν η φωνή μας

                                                                     σπάει τη σιωπή. Μοιάζει με φωτιά
                                                                     που τρεμοπαίζει, μα δεν σβήνει,

                                                                     όσο κι αν ο κόσμος γύρω την κα-
                                                                     τακλύζει με σκοτάδι. Είναι η ανάσα

                                                                     της ψυχής που αρνείται να λυγίσει,
                                                                     ένας ψίθυρος που γίνεται κραυγή,

                                                                     εκεί που όλα σιωπούν.
   67   68   69   70   71   72   73   74   75   76   77