Page 70 - mag_117
P. 70
ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
ΟΡΈΣΤΗΣ ΚΑΙ ΝΙΚ Ο ΛΑΣ
Ψάχνοντας για Δικαιοσύνη
Ο Ορέστης καθόταν στη γωνία του μόνη απάντηση.
κελιού του, με την πλάτη κολλημέ- Στην άλλη πλευρά της πόλης, ο Νι-
νη στον παγωμένο τοίχο. Τα γόνα- κόλας, ένας ηλικιωμένος άντρας,
τά του σφιγμένα στο στήθος, σαν να καθόταν στη βεράντα του σπιτιού
προσπαθούσε να προστατέψει την του. Το βλέμμα του ήταν χαμένο,
ψυχή του από το βάρος της αδικίας καρφωμένο σε μια απόσταση που
που τον έπνιγε. Ο παγωμένος αέρας μόνο εκείνος μπορούσε να δει.
περνούσε από τις χαραμάδες του
70 Ήταν μόλις οκτώ χρονών όταν η
κελιού, αλλά το πραγματικό ψύχος αδικία εισέβαλε στη ζωή του. Ένα
ήταν αυτό που είχε εγκατασταθεί γεροδεμένο αγόρι, τού είχε αρπάξει
μέσα του. Η καταδίκη είχε έρθει το κασκόλ. Η πρώτη του αντίδραση
βιαστικά, σαν να ήταν όλα διάφανα ήταν να ζητήσει βοήθεια. Αλλά αυτό
και ξεκάθαρα. Δέκα χρόνια φυλά- που πήρε ήταν αδιαφορία και μα-
κισης για ένα έγκλημα που δεν δι- θήματα για έναν άνισο κόσμο
έπραξε.
“Μην κατηγορείς κάποιον αν δεν
Δεν ήταν μόνο η απώλεια της ελευ-
θερίας που τον βάραινε, αλλά η έχεις αποδείξεις,” του είχε πει ο
φύλακας του πάρκου. Και στο σπίτι
προδοσία της ίδιας της δικαιοσύ-
νης. Το αίσθημα της αδικίας τον του, η απάντηση ήταν εξίσου απο-
έτρωγε. Μέσα του συνέχιζε να καί- γοητευτική: “Θα μεγαλώσεις και θα
ει μια φλόγα που αναζητούσε την μάθεις. Υπάρχουν δυνατοί και αδύ-
αλήθεια. Μια φλόγα που δεν έσβη- ναμοι σ’ αυτό τον κόσμο.”
νε, όσο κι αν προσπαθούσαν να του “Εμείς τι είμαστε;” ρώτησε τη μητέ-
την πνίξουν με δήθεν λογικά επι- ρα του με παιδική αφέλεια. Εκείνη
χειρήματα. “Γιατί είμαι εδώ;”, ρω- δεν μίλησε. Το πικρό της χαμόγελο,
τούσε ξανά και ξανά τον εαυτό του. το χάδι στα μαλλιά του, ήταν η μόνη
Αλλά η σιωπή των τοίχων ήταν η της απάντηση.
