Page 33 - mag_107_N
P. 33
ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΓΑΛΙΑΤΣΟΥ
"γιατί ο κόσμος τι θα ήταν πόνο και η αναμενόμενη συνάντη-
κόσμος δικός μου αν δεν ήταν;" ση διεξάγεται ως συνομιλία σωμάτων
Η ποιήτρια δοκιμάζει την αξιομνημό- αβαρών.
νευτα συμπυκνωμένη μορφή της πιο Το πάθος μοιάζει άσβεστο αλλά κατευ-
παγιωμένης πεποίθησης του διαχρο- νασμένο: εδώ ανεδύθη των ψυχών το
νικού καλλιτεχνικού υποκειμένου: για μέγα, Μέγα Πάθος.
κάθε καινούργια δημιουργία ο κόσμος "δειλινό στον κήπο
αναδιοργανώνεται και επανασυντελεί- η άφεση
ται. γυναίκα ήταν"
Ποιο είναι όμως το βαθύ αίτημα του Είναι αυτό το τέλος; Αρχή αναβάπτισης
ποιητικού υποκειμένου, στην προκει- μάλλον είναι.
μένη περίπτωση; Πρόκειται για την εκπλήρωση ενός
Η ίαση απ' το τραύμα να φτάσει μέχρι ακόμη βαθύτερου ποιητικού αιτήμα-
του βαθμού ο εαυτός να γίνει η αλλη- τος: το τέλος του χρόνου των Παθών
γορία του. να είναι ταυτόχρονα και τόπος Αναλή-
Η ποιητική σύνθεση, πριν το τέλος της, ψεως. 33
συναντιέται αποφασιστικά με τις ενο- Αποτελεί ίσως την αναγκαία προϋπό-
ρατικές της ποιότητες. Φέρνει στο προ- θεση για να είναι εφικτή η συνάντηση
σκήνιο παλαιά πρόσωπα, ως να ήσαν των δύο προσώπων. Μια συνάντηση η
νέα, και μοιάζει αυτή η κίνηση με μιαν οποία, ενδεχομένως, πραγματοποιεί-
ολότελα άλλην εννοιακή αντίληψη περί ται μόνο μέσα στις -και από τις- σελί-
σύγχρονου και παλαιού. Το ζευγάρι βι- δες ενός βιβλίου. Είναι γι' αυτό όμως
ώνει -από τα μέσα, θα 'λεγες- κορυφαί- λιγότερο πραγματική; Η απάντηση
ες πράξεις ενός μύθου αρχετυπικού, ίσως και να είναι περισσότερο περί-
ως να επρόκειτο για τον δικό του μύθο. πλοκη απ' ό,τι κάθε ευκολονόητο ναι ή
"γυναίκα στον κήπο όχι θα άφηνε να διαφανεί...
της Εδέμ της Βαβυλώνας της Γεθσημανή
η Εύα η Σαλώμη η Μαγδαληνή Μένει για πάντα η θύμηση των γνώρι-
σε κήπο μυστικών, μεθυστικών δακρύων μων σωμάτων· το πιο αρχέγονο ίχνος
Μαρίες τρεις των μυστηρίων" της συγκίνησης.
Αμέσως μετά την υπερβατική αυτή Καθώς τα λαμπερά σώματα αναδύο-
μύηση, όλα αιφνιδιάζουν με την απρό- νται, μετά τη μύηση στο Μέγα Πάθος, οι
σμενη ηρεμία τους. Η ζωή γίνεται ένα αισθήσεις συγχωνεύονται στην αίσθη-
με τη Ζωή. Το ζευγάρι είναι πάλι και- ση.
νούργιο, μέσα στην παλαιότητά του. Η Κάθε αίσθηση, όμως, λειτουργεί ως δι-
ανάμνηση του πάθους δεν κρύβει πια αρκής υπενθύμιση του πόθου. Το Μέγα
