Page 85 - mag_105
P. 85
(1955). Ο κακοποιός στα «Τρία παιδιά ξενοδοχείου στον «Ξυπόλυτο Πρίγκη-
βολιώτικα» (1957). Ο μαυραγορίτης πα» (1966). Ο αποτυχημένος αρχαιολό-
Ντάογλου και σκληρός εραστής της γος, ο οποίος ωθούσε σε κλοπές στα
Μπιμπής (Υβόν Σανσόν) στο «Μια ζωή «5.000 ψέματα» (1966). Τρελός και
την έχουμε» (1958). Ο κλεπταποδόχος επικίνδυνος επιστήμονας στην «Οικο-
Λάμπρος στον «Ηλία του 16ου» (1959). γένεια Χωραφά» (1968). Ο κωμικός
Ο αλαζόνας Παπαφρονιμόπουλος στην απατεώνας Απόστολος Λαμπιρίκος στο
«Στουρνάρα 288» (1959). Αδιάφορος «Για ποιον χτυπά η κουδούνα» (1968).
σύζυγος στην πρώτη εκ των τριών Ο δωσίλογος επί κατοχής χερ Χαρού-
«Ερωτικών Ιστοριών» (1959). Εκ των πογλου στο «Ένα ασύλληπτο κορόι-
νεκρών αναστημένος και σπαγκο- δο» (1969). Ο καταχραστής διευθυντής
ραμμένος κυρ-Σωτήρης στο «Ένας τράπεζας στο «Να ήτανε το 13άρι να
βλάκας και μισός» (1959). Βαρύς και έπεφτε σε μας» (1970). Ο αχάριστος
ασήκωτος διώκτης εγκλημάτων στο και ψεύτης πλούσιος στο «Ο δασκαλά-
«Έγκλημα στο Κολωνάκι» (1959). Αι- κος ήταν λεβεντιά» (1970). Ο εκδικη-
μοβόρος Αλή Πασάς στον «Αλή Πασά τικός αριστοκράτης στον «Επαναστάτη 85
και την κυρά Φροσύνη» (1959). Αιμο- Ποπολάρο» (1971). Ο εκμεταλλευτής
βόρος Αγάς στην «Μπουμπουλίνα» επιχειρηματίας στον «Τσαρλατάνο»
(1959). Ο κακότροπος «Γκρινιάρης» (1973). Ο κακόψυχος θείος του Μου-
και εκ πεποιθήσεως γεροντοπαλίκαρο, στάκα στο «Ένας νομοταγής πολίτης»
όπως σχολίαζε αυτοσαρκαζόμενος και (1974).
χαριτολογώντας ο ίδιος, στην «Χιονάτη Ακόμα και σε ρόλους «κακών» όμως,
και τα επτά γεροντοπαλίκαρα» (1960). ο Παπαγιαννόπουλος έδινε σταθερά
Ο κομπιναδόρος με το όνομα «Κλεφτο- υπέροχες ερμηνείες και πάντοτε κό-
δήμος» στο «Έξω οι κλέφτες» (1961). ντρα στον πραγματικό του χαρακτήρα:
Ο ψεύτης βουλευτής στον «Κύριο Ήταν ο αφανής Άγιος Άνθρωπος από
πτέραρχο» (1963). Σαν Κέρβερος, ως το Διακοπτό Αχαΐας…
ο εκπρόσωπος του νόμου, στη «Βίλα
των οργίων» (1964). Ο αυστηρός πρό-
εδρος δικαστηρίου στην «Σωφερίνα»
(1964). Αδίστακτο αφεντικό του υπό-
κοσμου της Τρούμπας στην «Λόλα»
(1964). Αδίστακτο «κομματόσκυλο»
ονόματι Γκρούεζας στο «Υπάρχει και
φιλότιμο» (1965). Ο συμφεροντολόγος,
κομπιναδόρος και κυνικός ιδιοκτήτης
