Page 55 - mag_01

Οι μάνατζερς καταστρέφουν το ποδόσφαιρο;

του Μιχάλη Χατζηνικήτα

Στη σύγχρονη πραγματικότητα ο ποδοσφαιριστής είναι κάτι παραπάνω από
αθλητής. Η έλλειψη πρότυπων που θα μπορούσαν να αντληθούν από την πο-
λιτική ή κοινωνική δράση, έχουν «αναγκάσει» τους υπεύθυνους μάρκετιγνκ να
στρέφονται στους αθλητές για να διαφημίσουν τα προϊόντα.
Και στην κορυφή της προτίμησης είναι οι ποδοσφαιριστές, καθώς αυτοί οι αθλη-
τές είναι που κεντρίζουν το ενδιαφέρον του κόσμου.

Αυτή η κατάσταση, όπως και τα τεράστια χρηματικά ποσά που δαπανούνται για τις μετεγγραφές
των ποδοσφαιριστών έφεραν στον χώρο τους μάνατζερς. Τους ανθρώπους δηλαδή που εκπρο-
σωπούν τους ποδοσφαιριστές και που τους «πουλάνε» προκειμένου να κλείσουν μια μετεγγραφή
ή ακόμα και μια μεγάλη εμπορική συμφωνία. Στην σύγχρονη πραγματικότητα, ο ποδοσφαιριστής
είναι ένα προϊόν και εξαρτάται από την συσκευασία και τον προωθητή, για το ποιά θα είναι η αξία
του. Οι παραπάνω διαπιστώσεις μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το ποδόσφαιρο δεν ενισχύθηκε
από την είσοδο στο χώρο των μάνατζερς, αλλά, όπως σε πάρα πολλές περιπτώσεις, οι όψεις ενός
κέρματος είναι δύο. Είναι δεδομένο ότι το σύγχρονο ποδόσφαιρο, μετά και από την περίφημη
υπόθεση Μπόσμαν, που έχει άρει τον περιορισμό των ξένων παικτών, δεν χαρακτηρίζεται από την
αξιοκρατία και την εξαιρετική ποιότητα. Ή μήπως όχι;
Είναι πάμπολες οι περιπτώσεις που ποδοσφαιριστές απέκτησαν αξία, χωρίς να έχουν τα προσόντα,
μόνο και μόνο γιατί είχαν πολύ καλούς μάνατζερς. Αντίθετα με την αξία τους, δημιούργησαν μια
εικόνα που κάλυψε κάποιους συλλόγους, που πίστεψαν ότι με την απόκτηση τους θα αποκτούσαν
μεγαλύτερη εμπορική αξία. Αυτή την εικόνα, κατανόησε και η UEFA, η οποία αντιλαμβανόμενη
ότι το δικό της προϊόν, κινδυνεύει να τεθεί υπό αμφισβήτηση για την ποιότητα του, θέσπισε και
εφαρμόζει τον κανόνα του financial fair play. Ωστόσο για να φτάσουμε στο δια ταύτα, οφείλουμε να
απαντήσουμε στο ερώτημα του τίτλου του άρθρου.
Oι μάνατζερς δεν καταστρέφουν το ποδόσφαιρο, αντίθετα το έχουν μετατρέψει σε μια εμπορική
επιχείρηση όπως ακριβώς προστάζει το πνεύμα της εποχής. Είναι αλήθεια ότι στην νέα εποχή του
ποδοσφαίρου, δεν υπάρχει ρομαντισμός, όμως είναι επίσης ειλικρινές ότι σε καμία άλλη περίπτωση
δεν θα μπορέσουμε να δούμε την ποιότητα του ποδοσφαίρου που συναντάμε σε πολλούς συλ-
λόγους. Η εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου, για την οποία ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό οι
μάνατζερς, έχει οδηγήσει στην Ελλάδα τον Ριβάλντο, τον Ζιοβάνι, τον Σισέ, τον Ζιλμπέρτο Σίλβα και
άλλους παγκόσμιους σταρ. Παίκτες που θα ήταν αδύνατο να θαυμάσουμε στο δύσμοιρο ελληνικό
ποδόσφαιρο. Η παγκοσμιοποίηση και η άνεση της τηλεοπτικής κάλυψης, μας έχει χαρίσει άπειρες
στιγμές ομορφιάς από την Μίλαν των Ολλανδών, τα «μωρά» του Άγιαξ, την Ρεάλ των αστέρων και
την Μπαρτσελόνα του Μέσι και των υπολοίπων.
Συνεπώς θα πρέπει να σκεφτούμε καλά πριν βγάλουμε την πέτρα και λιθοβολήσουμε τους
μάνατζερς που βρήκαν πρόσφορο έδαφος και κυρίως πολλά λεφτά, στον χώρο του ποδοσφαί-
ρου. Οι εποχές έχουν αλλάξει και οι ρομαντικοί που δηλώνουν την απέχθεια τους σ’ αυτό που
παρακολουθούν την σημερινή εποχή θα πρέπει να εξετάσουν το ενδεχόμενο ότι μένουν πα-
ρωχημένοι σε μια νέα κατάσταση, που σίγουρα έχει και τα καλά της. Το μόνο που μένει προς
αμφισβήτηση, είναι το ποιόν των ατόμων που εκμεταλλεύτηκαν την οικονομική άνθηση του
ποδοσφαίρου και μπήκαν στον χώρο. Όμως αυτό ας το αφήσουμε για κάποια άλλη φορά.

55