Page 67 - mag_05

Καλέσματα της θάλασσας

ΘΑΛΑΣΣΑ

της Βίκης Καραχοντζίτη

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς Λίγο αργότερα, νιώθοντάς με ανακουφισμένη και χαλαρή, πάσει), σκηνές και sleeping

Μες στη μέση της θάλασσας την αποχαιρέτησα και μπήκα στο αμάξι. bags, μαγιώ, πετσέτες και
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς Κάποια χρόνια αργότερα, η θάλασσα με ξανακάλεσε κοντά λίγα χοντρά ρούχα για τις
της. Δεν της το αρνήθηκα και, φυσικά, βγήκα κερδισμένη.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς Καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα και ενώ πίνω το φραπέ υγρές θαλασσινές νύχτες
καταγραφής, αυτά ήταν
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς μου στην παραλία χαζεύοντας, το μάτι μου πέφτει πάνω όλα κι όλα τα υπάρχοντά
‘Ακου, άκου σε κάτι τύπους που δεν ταίριαζαν και πάρα πολύ με το μας. Κι όλα αυτά γιατί; Για

Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς ειδυλλιακό τοπίο ελληνικής πολυσύχναστης -και κυρίως να αφήσουμε όσο το δυ-
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς; in- παραλίας (παιδάκια που βουτούν το κεφάλι τους σε δέκα νατόν μικρότερα ίχνη
Ειμ’ εγώ που φωνάζω κι ειμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς εκατοστά νερού, μανάδες που αλείφουν με αντιηλιακή κρέ- της παρουσίας μας στην
μα τα εν λόγω παιδάκια, νεαροί που επιδεικνύουν το ταλέντο
προσπάθειά μας να προ-
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς. τους στις ρακέτες στα “κορίτσια που περνούν δυό-δυό”, λι- στατεύσουμε τη θαλάσ-
(από το «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη) γότερο νεαροί που πίνουν το φραπέ τους “παρατηρώντας” σια χελώνα καρέττα κα-
τα πάντα γύρω τους, και πολλοί άλλοι τέτοιοι χαρακτήρες ρέττα που είχε επιλέξει
που σίγουρα έχετε συναντήσει). Έλεγα λοιπόν, ότι το μάτι τις δικές μας παραλίες 67
μου έπεσε σε κάτι τύπους σχετικά ντυμένους, δεδομένων για να αναπαραχθεί. Κύ-
των συνθηκών, που περπάταγαν στην παραλία και κάθε λίγο ριες ημερήσιες ενασχολή-
σταματούσαν και κουβέντιαζαν με τον κόσμο. Κι ο κόσμος σεις μας: εντοπισμός των
τους μίλαγε, τους ρώταγε, τους χαιρέταγε σαν να τους ήξε- φωλιών της καρέττα καρέτ-
ρε. Φυσικά ρώτησα και έμαθα! Ήταν οι “χελωνάδες”. Κάτι τα, κατασκευή πλεγμάτων
νεαροί και νεαρές, Έλληνες και ξένοι, που, άκουσον-άκου- από καλαμιές της περιοχής
σον, ούτε ρακέτες έπαιζαν στην παραλία, ούτε έπιναν φρα- για την προστασία των φω-
πέδες χαλαροί κάτω από τις ομπρέλες τους μπηγμένες στην λιών, μεταφορά φωλιών σε
άμμο, ούτε την προίκα τους ολόκληρη έφερναν από το σπίτι περιπτώσεις όπου η χελώ-
τους για λίγες ώρες θαλασσινής αναψυχής αλλά ούτε και να δεν γνώριζε ότι έφτιαξε
τα βράδια άναβαν φωτιές στην παραλία να πούνε κάνα τρα- τη φωλιά της σε γήπεδο
γουδάκι και να πιούν καμιά μπυρίτσα, το κουτάκι της οποίας του beach volley ή πίστα
θα το συναντήσουμε την επομένη να κείτεται άδειο εκεί που για χορό ή ό,τι άλλο κά-
θα στρώσουμε την πετσέτα μας. Αυτοί περνούν τις διακο- νουμε εμείς οι πολιτισμένοι
πές τους περπατώντας πάνω-κάτω στην παραλία ψά- άνθρωποι στις παραλίες,
χνοντας για χελώνες και τις φωλιές τους. Μα που τη βρί- καταγραφή και καταμέτρη-
σκουν την όρεξη, βρε παιδάκι μου, καλοκαιριάτικα; Ε λοιπόν ση των ενήλικων χελωνών
έμαθα που τη βρίσκουν την όρεξη. Δέκα λεπτά συζήτησης και κυρίως ενημέρωση των
μαζί τους και βαφτίστηκα και εγώ “χελωνού”. Καλοκαιρινές λουόμενων για την προστα-
διακοπές λοιπόν στα πάτρια εδάφη, για τρεις μήνες, μαζί σία των φωλιών στην παρα-
με άλλα 30 άτομα από όλο τον κόσμο σε συνθήκες εντελώς λία αλλά και την ειρηνική
πρωτόγονες, θα έλεγε κανείς. Αυτοσχέδιες κουζίνες και συμβίωση του ανθρώπου
τουαλέτες (καλά μην παίρνετε και τοις μετρητοίς τις έννοι- με τους “φίλους μας τα
ες κουζίνα και τουαλέτα, αφήστε τη φαντασία σας να καλ- ζώα”. Ξέρω ότι μπορεί όλοι