Page 29 - mag_07

ΑΠΟΨΕΊΣ
ΦΥΣΗΞΕ Ο ΒΑΡΔΑΡΗΣ...
O θάνατος του δαίμονα...

τον πόνο. Για χρόνια ομφα- Ποτέ δεν αντιληφθήκαμε την

λοσκοπώντας ματαιόδοξα ύπαρξή μας σε συνάρτηση
δεν γυρίσαμε να δούμε τις με τον άλλο. Ο καθένας μας

πραγματικές ανάγκες του δηλαδή σαν κύτταρο ενός

συντρόφου, των παιδιών, μεγαλύτερου οργανισμού.
των φίλων μας, πιστέψαμε Να συμπεριφερθούμε σαν

πως με τα λεφτά γίνονται κύτταρα, να στέκεται ο ένας
όλα. Τώρα δεν υπάρχουν πλάι στον άλλο σε στενή

λεφτά αλλά δυστυχώς έχου- επαφή και αλληλεξάρτηση

με ήδη χάσει τις σχέσεις κι για να σχηματιστεί ένα όρ-
έχουμε ξεχάσει πώς να τις γανο, να διατηρηθεί υγιές

χτίσουμε από την αρχή. Μια και στη συνέχεια το όλον. 29 29

κοινωνία ολόκληρη παρα- Μέσα σε όλη αυτή τη συ-
παίει υπνωτισμένη, ο κα- γκυρία το μόνο που νιώθω

θένας μας στον κόσμο του, τελικά ότι ίσως μπορώ να

εμποτισμένος τη βεβαιότητα κάνω, είναι να παλεύω με τα
ότι αξίζει πάντα περισσότερα δαιμόνια μου κάθε μέρα κι

από αυτά που παίρνει ή που ας με νικάνε. Να ξεκινάω με
δίνει. Η αφόρητη κι αβά- μια νέα ελπίδα το πρωί ότι

σταχτη μαζί υπερεκτίμηση ίσως λίγο εξελιχτώ, ακόμα

του «είμαι» σε αντίθεση με κι όταν το βράδυ με όλα τα
το «είναι». Η ψευδαίσθηση πισωγυρίσματα, ο αγώνας

της απέραντης ικανότητάς μου, φαίνεται μάταιος. Αν
μας να τα βγάζουμε πέρα συνεχίσουμε τον αγώνα με

μόνοι, χωρίς βοήθεια, η όλες τις μορφές μπορεί κάτι

λύση σε ατομικό, το πολύ ν’ αλλάξει…
ενδοοικογενειακό επίπεδο

εύκολη στα χρόνια της χλι-

δής σήμερα δεν πιάνει μία.
Christine