Page 28 - mag_07

O θάνατος του δαίμονα...

Το καινούριο συναίσθημα ζήσω σε μιαν άλλη. Σε μια

που φορώ είναι η αηδία. περίοδο που σου δίνει την
Συναίσθημα ή σύμπτωμα αίσθηση ότι κολυμπάς μέσα

μια άγνωστης ασθένειας σ’ ένα χυλό απ’ όπου όσο
με επιδημική μορφή επο- κι αν χτυπάς τα πόδια σου

νομαζόμενης «κρίση». Σαν δεν μπορείς να βγεις η να

ιός εξαπλώνεται με θύματα μετακινηθείς σε άλλο σημείο
αλλόφρονες, επιθετικούς του. Τσαλαβουτώντας άτσα-

και καταθλιπτικούς ανθρώ- λα και κοπιαστικά, έρχομαι

πους που δεν είναι σε θέση αντιμέτωπη με μια αλήθεια
να δρουν λειτουργικά σε που μάλλον γνώριζα αλλά
28 28 οποιοδήποτε επίπεδο, από αυτάρεσκα έκρυβα μέσα στα

μια απλή συζήτηση μέχρι την χρόνια. Δεν αντισταθήκαμε
εκτέλεση της εργασίας τους. στη λάμψη του ψέματος.

Προχωρώντας στα τυφλά Μας ήταν εύκολο ν’ ανακου-
χωρίς έλεγχο στη ζωή και φίζουμε τον πόνο καταστρο-

στο μέλλον, νιώθω πως δεν φικά, όχι δημιουργικά, να

έχω να πω πια τίποτα. Όλα τον πνίγουμε στο αλκοόλ, να
έχουν συζητηθεί κι αναλυ- τον κρύβουμε πίσω από ένα

θεί, πως φτάσαμε ως εδώ, ωραίο πέδιλο ή ένα επώνυ-
ποιοι είναι οι υπεύθυνοι, μο ρούχο, να τον βγάζουμε

που βαδίζουμε σαν κοινω- βόλτα στα μαγαζιά, να τον

νία και σαν χώρα. Αφήνω κερνάμε φαγητό έξω, να τον
πίσω μια εποχή με την αυ- πηγαίνουμε επίσκεψη στην

ταπάτη της παντοδυναμίας αισθητικό ή στον πλαστικό

μου, τότε που πίστευα πως χειρουργό. Τώρα χωρίς τα
όλα εξαρτώνται από μένα μπαλώματα και τα φτιασι-

και μπορούσα να έχω λόγο δώματα δεν έχουμε τρόπο

σε όσα με αφορούν, για να να απαλύνουμε το φόβο και