Page 33 - mag_08

ΑΠΟΨΕΙΣ
ΦΥΣΗΞΕ Ο ΒΑΡ∆ΑΡΗΣ...
€ÂÉúËƾ ÐÑÌ ÂÏʾØÈ»

µοναξιά και καρτερεί τη σωτηρία της, που είναι εκεί µπροστά της και ποτέ δεν τη
βλέπει, πάντα περιµένει να τη σώσει κάποιος άλλος. Όµως αυτό δεν γίνεται, γιατί
όλες οι ψυχές έχουν την ίδια ουσία, άρα καµία δεν είναι πάνω από την άλλη ή καλύτε-
ρη ή σοφότερη, καµία δεν µπορεί να σώσει την άλλη. Η καθεµία µόνη της µπορεί και

ευλογία θα ήταν να θελήσουν να σωθούν όλες µαζί. Σ’ ένα σύµπαν πλασµένο µε
τέτοια αρµονία και τάξη όπου δεν υπάρχει σύγχυση κι όλα τα αστέρια στέκουν λαµπε-
ρά στη θέση τους, η αταξία της ζωής µας ταράζει τη θεία πρόνοια. Καταµεσής του φθι-
νόπωρου ανατέλλει µια καλοκαιρινή εικόνα: Με σηκώνει το κύµα ψηλά κι όπως κολυ-
µπάω προς την κορφή του, για µερικά δευτερόλεπτα απογειώνοµαι, σα να πετάω στον
αέρα. Νιώθω τη θάλασσα φίλη, µυστήρια, υγρή και φοβερή συνάµα, την προκαλώ
µέσα στην απόλυτη αδυναµία µου. «Έτσι» να κάνει µία, θα µε καταπιεί, όµως δεν

το βάζω στο νου µου γιατί και «καλά» την παλεύω. Η ζωή σε ξεγελάει σε κάνει
να νοµίζεις πως είναι δική σου. Αλαζονικά το παίζεις θεός σε µια παρτίδα σκάκι που
επιπόλαια πιστεύεις ότι θα σε βγάλει νικητή αν σχεδιάσεις προσεκτικά τις κινήσεις
σου, άλλως ηττηµένο, αν τύχει να είσαι ανασφαλής κι απαισιόδοξος. Να δεχτείς το 33 33
ρόλο σου ως παίχτη, δεν σ’ αφήνει ο εγωισµός, για ν’ αναλάβεις υπεύθυνα και
µε ευγνωµοσύνη το πόστο που σου ορίστηκε µέσα στη ζωή, είτε για να αλλάξεις
τα πράγµατα είτε για να τα αφήσεις ίδια και σοφό αν µπορείς να καταλάβεις πότε
Christine
θα κάνεις το ένα και πότε το άλλο…