Page 42 - mag_09
P. 42
6 Δεκεμβρίου 2008
Με αφορμή την 6η Δεκεμβρίου θα σας πω μια ιστορία που με
στοιχειώνει από πέρυσι. Από το 2008 και μετά, κάθε χρόνο,
όταν πλησιάζει ο Δεκέμβριος έρχεται στο μυαλό μου, έντονα
όμως, (όπως πιστεύω σε πολλούς) ο μικρός Αλέξανδρος που
τον σκότωσαν στα Eξάρχεια.
Εκείνο το βράδυ, είμαστε καλεσμένοι, λόγω της γιορτής ενός
φίλου, σ’ ένα γνωστό μας στέκι στο Χαλάνδρι. Την ίδια ώρα, σ’
ένα άλλο στέκι στο κέντρο της Αθήνας, στα Eξάρχεια, βρισκό-
ταν μια άλλη παρέα, για τη γιορτή, ενός δικού της φίλου.
Σε αυτή την παρέα ήταν και ο Αλέξανδρος...
42 Εκεί και μέσα στη χαρά της παρέας και της σω θέλω να είναι ένα λουλούδι από κήπο,
γιορτής, μάθαμε ότι ένα παιδί σκοτώθηκε φροντισμένο και με αγάπη ποτισμένο.
από σφαίρα αστυνομικού. Θα το ζητήσω, αν και θα προτιμούσα να
Ένα παιδί, ήταν δεν ήταν 16 χρονών. Σή- λείπουν, για να το κόψω, να το κλέψω. Θέ-
μερα, ίσως να ήταν φοιτητής. λοντας έτσι μ’αυτό τον τρόπο να έχει και το
Αύριο κανείς δεν ξέρει και δε θα μάθουμε λουλούδι το συμβολισμό του.
και ποτέ. Έτσι, έκλεψαν και τη ζωή του μικρού Αλέ-
Δεν πρόλαβε. Δεν τον άφησαν και το βου- ξανδρου. Έτσι, έκοψαν το νήμα της ζωής
βό κλάμα όλης της Ελλάδας για την τρα- του οδηγώντας τον σ’ ένα πρόωρο τερμα-
γική και με βίαιο τρόπο απώλεια της 6ης τισμό στον προσωπικό του μαραθώνιο.
Δεκεμβρίου, αλλά και για την μετέπειτα Πήγα λοιπόν, έτοιμος να κόψω, να κλέψω
προσπάθεια σπίλωσης τόσο του ονόμα- το τριαντάφυλλο και άπλωσα το χέρι μου
τός του όσο και της συμπεριφοράς του, με συγκίνηση και χωρίς ίχνος ντροπής.
στιγμάτισε την εποχή, τραυμάτισε για πά- Αν με έβλεπαν ίσως τους εξηγούσα ίσως
ντα την ημέρα. καταλάβαιναν, εγώ πάντως θα τους έλεγα
Ήθελα λοιπόν, πέρυσι το 2011, την ημέρα ότι είναι για τον Αλέξανδρο.
της επετείου, στη μνήμη του να κάνω κάτι Και ενώ έπιασα το τριαντάφυλλο άκουσα
που δεν είχα κάνει τα προηγούμενα χρό- μια φωνή...
νια. «Όχι τον Αλέξανδρο!»
Ν’ αφήσω, ένα τριαντάφυλλο στο σημείο Το χέρι μου έμεινε μετέωρο, παγωμένο
που αυτό το παιδί συναντήθηκε με το αδι- λίγο πριν κόψει το κόκκινο τριαντάφυλλο...
έξοδο της ζωής του. Γύρισα προς το μέρος που άκουσα τη
Αυτό το τριαντάφυλλο, το κόκκινο τριαντά- φωνή, όχι άγρια φωνή, αγχωμένη μάλλον
φυλλο, το είχα δει μέρες πριν σ’ ένα κήπο και με κάποιο σπάσιμο, σα λυγμό.
πηγαίνοντας στη δουλειά. Ποτέ όμως, δεν Είδα να στέκεται στην πόρτα του σπιτιού
είχα δει κάποιον να κυκλοφορεί στον κήπο. και να με κοιτά, μια ηλικιωμένη κυρία. Το
Σκέφτηκα, ότι το τριαντάφυλλο που θ’ αφή- καλοσυνάτο βλέμμα της, καθώς ξεκίνησε
