Page 39 - mag_10
P. 39
ΕΠΊΚΑΊΡΟΤΗΤΑ
Happy new year! από την Κατερίνα Επιτροπάκη
Happy new year!
άνοιξε ο ίδιος, χωρίς να τον δώσει στην Ελέ- τα γνωστά υλικά: ρουτίνα, συμβάσεις, φίλοι,
νη, στερώντας την από την τελευταία έκπλη- συγγενείς, το σχήμα, η εικόνα προς τα έξω….
ξη των λίγων δευτερολέπτων που διαρκεί το Κουβέντες που δεν έγιναν ποτέ, θέματα που
άνοιγμά του. δεν ανοίχθηκαν καν, σιωπές και ανείπωτα.
«Σκεφτήκαμε λοιπόν να σου κάνουμε δώρο Πόσα χρόνια άραγε είχε εκείνος να της κάνει
ένα 4ήμερο αεροπορικό ταξίδι στη Ρόδο, για κάποιο δώρο; Πόσα χρόνια είχε να θυμηθεί
δύο άτομα, σ’ ένα πολύ ωραίο πεντάστερο γιορτή, γενέθλια; Για επέτειο ούτε λόγος…
ξενοδοχείο! Να πάρεις τον άντρα σου και να Κι εκείνη; Όλα αυτά τα χρόνια να φροντίζει να
πάτε, τώρα που θα έχεις και περισσότερο είναι όλα «όπως πρέπει».
χρόνο! Σαν καλό ξεκίνημα, στη νέα σου ζωή» Ήταν η πρώτη στιγμή που συνειδητοποιούσε
Επιχείρησε ν’ απλώσει το χέρι της να πάρει το πόσο σημαντικό ρόλο κατείχε αυτό το άχαρο
φάκελο, αλλά δεν το’κανε αμέσως. Ένοιωσε επτάμισυ-τρεις, Δευτέρα με Παρασκευή, στη
ένα μούδιασμα και μια αίσθηση υψηλής θερ- μίζερη υπόλοιπη ζωή της.
μοκρασίας, σαν ν’ ανέβαζε ξαφνικά πυρετό. «Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς», μπό-
Εκείνη τη στιγμή προσδιόρισε γιατί τόση ώρα ρεσε και είπε με φωνή σταθερή, απλώνοντας
αισθανόταν περίεργα και άβολα: –επιτέλους- το χέρι και παίρνοντας το φάκε- 39
«Στη νέα σου ζωή»… Ποια είναι αυτή; Και ποια λο με το δώρο. Τον έβαλε αμέσως στον πάτο
είναι η παλιά της ζωή για να πιάσει από κει της τσάντας της. Εκεί θα έμενε, έτσι κι αλλιώς,
το νήμα; «Να σε χαίρονται αυτοί που σ’ αγα- ίσως και για πάντα. Το «ταξίδι οι δυο μας»,
πούν» Υπάρχουν τέτοιοι; Όσο για το ταξίδι…. δεν σκόπευε ούτε να το προτείνει σαν αστείο.
Η αλήθεια είναι πως εδώ και μερικούς μήνες Κανείς δεν αντιλήφθηκε την ταραχή της. Η αυ-
που το είχε σχεδιάσει, περίμενε σαν σπου- τοπειθαρχία και η αυτοσυγκράτηση, ήταν, άλ-
δαίο γεγονός τη συνταξιοδότησή της. Σήμε- λωστε, το κύριο συστατικό της συμπεριφοράς
ρα όμως, έμοιαζε να συνειδητοποιεί ξαφνικά, της, πολλά χρόνια τώρα.
πόσο είχε απαξιώσει το κομμάτι της ζωής της «Μπαμ»! ακούστηκε δυνατά ο φελλός από τη
που συνδεόταν με αυτό το γραφείο, με αυτούς σαμπάνια που άνοιξε, προσπαθώντας να το
τους ανθρώπους, με αυτό το περιβάλλον που κάνει με όσο περισσότερο θόρυβο μπορούσε
τόσα χρόνια τώρα θεωρούσε βαρετό και μίζε- η νεαρή Λέττα.
ρο. «Happy New Year», τσίριξε σχεδόν, με τη χα-
Στιγμιαία, είναι σαν να στάθηκε μπροστά σ’ ριτωμένη νεανική της φωνή και μ’ εκείνη την
έναν καθρέφτη και να αναγνώρισε τη μιζέρια αμερικανίζουσα προφορά που διαθέτουν οι
της υπόλοιπης ζωής της. Τι την περίμενε σπίτι; περισσότεροι αγγλομαθείς της ηλικίας της!
Η φροντίδα ενός νοικοκυριού που δεν την ζη- Η Ελένη την κοίταξε μ’ ένα γλυκό χαμόγελο.
τούσε πια κανείς, αλλά προέκυπτε ως ανάγκη Στιγμιαία τη ζήλεψε έντονα. Όχι για τα νιάτα
της ίδιας της Ελένης για να γεμίζει το χρόνο και την ομορφιά της. Ούτε για το ότι εκείνη
της και για να αισθάνεται χρήσιμη (σε ποιον ήταν στην αρχή κι η ίδια στο τέλος. Ζήλεψε
άραγε;). Ένας σύζυγος, με τον οποίο εδώ και την αθωότητα στον τόνο της φωνής της. Ζή-
πολλά χρόνια μοιραζόταν μια συμβίωση περι- λεψε το πόσο ανυποψίαστη ήταν για το τι ακο-
ορισμένη σε συζητήσεις είτε για τα πρακτικά λουθεί στη ζωή μιας γυναίκας.
τους ζητήματα είτε για την κόρη τους που ήδη «Χάπυ νιου γίαρ, Λέττα μου»! Της ανταποκρί-
ζούσε στο εξωτερικό συνδυάζοντας δουλειά θηκε ωστόσο, με βαριά ελληνιστί προφορά
και μεταπτυχιακές σπουδές. Η ψευδαίσθηση και μ’ εκείνο το σταθερό χαμόγελο της συστα-
ενός «γάμου» που είχε από καιρό πεθάνει, τικής της αυτοκυριαρχίας!
που περιφερόταν, ωστόσο, ταριχευμένος με
