Page 35 - mag_012

ΦΥΣΗΞΕ Ο ΒΑΡΔΑΡΗΣ...

μπόρεσα να τρέξω, σβήνονται όλα μονοκοντυλιά; Διαγράφονται;

Ποιος είσαι εσύ που μου κλείνεις και το τηλέφωνο και μου μιλάς

άσχημα;». Λίγο παραπάνω εγκλωβισμός στο θυμό «άντε παράτα
με, δε σε έχω κι ανάγκη, και τι έγινε αν δεν ξαναμιλήσουμε, έχω κι

άλλους ανθρώπους γύρω μου» και η ανεπανόρθωτη ζημιά (χάνω
έναν φίλο) έχει γίνει. Φωτίστηκα και βρήκα τη δύναμη να ηρε-

μήσω και να ζητήσω συγνώμη, όχι για κάτι που έκανα αλλά

γι αυτό που δεν έκανα. Η ανταπόκριση ήταν άμεση και θερμή.
Μετά από 30 χρόνια φιλίας, η επιβεβαίωση της αγάπης που υπάρ-

χει, με μηνυματάκι στο κινητό, με συγκίνησε βαθιά. Οι διαδρομές
ατελείωτες πέρα από το χώρο και το χρόνο, βλέπω με τα μάτια

του νου, δεν είμαι εδώ για να δικάσω κανέναν κι αν σου μιλώ είναι 35

για να απαλύνω λίγο την ψυχή μου που βράζει. Που να χωρέσω
την ανάγκη να ανήκω κάπου ζητώντας ταυτόχρονα την ελευθερία

μου, με ποιον άνθρωπο μπορείς να έχεις τέτοια σχέση, που δεν

έχω μέτρο και όριο και είτε θέλω να διαλύομαι μέσα στον άλλο
χωρίς να διατηρώ την αυτονομία μου, είτε πρέπει να ζω τέλεια

ξέχωρα απ’ αυτόν. Στη ραδιοφωνική συχνότητα του εγκεφαλικού

μου φλοιού παίζει το ρεφρέν ενός τραγουδιού «Που πάει θα’ ρθει
η άνοιξη, καλή κυρά κι αφέντρα ν’ ανθίσει τα δυο χέρια μου σαν

τα κλαδιά στα δέντρα». Προφανώς η αγάπη και η άνοιξη δέ-
νουν μέσα μου συνειρμικά. Γυρνάω στην εικόνα της διαδρομής

και σκέφτομαι φωναχτά. Ευχαριστώ Θεέ μου, Σύμπαν, Πνεύμα ή

όπως αλλιώς σε λένε, για ότι μου έχεις δώσει, τόσο πολλά, τόσο
όμορφα, τόσο αγαθά. Σου είμαι ευγνώμων και σου ζητάω να με

συγχωρέσεις για τη γκρίνια και τη μισαλλοδοξία μου…

Christine