Page 50 - mag_81
P. 50
ΛοΓΙΑ-ΑΓΓΙΓμΑΤΑ
Μια Άνοιξη
εξ αποστάσεως.
μελωδίες που είχα λησμονήσει και εγκλεισμού, λόγω βροχής, μιας και αυτή
φυσικά ανακάλυψα καινούργιες. η Άνοιξη ήταν και κάποιες μέρες λίγο
Μέτρησα τα σωστά και τα λάθη μου, τα πιο χειμωνιάτικη. Ένιωσα σα να με έχεις
κοίταξα ένα-ένα με προσοχή και άκουσα αφήσει μέσα σε ένα ζαχαροπλαστείο
το «εγώ» μου. Είχα χρόνο να δεχθώ μετά το πέρας μιας δίαιτας. Τα δέντρα
τις αδυναμίες του, να προσπαθήσω αν μου φαίνονταν πιο πράσινα από ποτέ,
θέλετε να τις λειάνω λιγάκι. τα αγριολούλουδα με μεθούσαν με το
άρωμά τους, τα πουλιά κελαηδούσαν
Είχα χρόνο να μιλήσω εξ αποστάσεως πιο έντονα και ο ουρανός είχε το πιο
με τους ανθρώπους που αγαπάω, όμορφο μπλε χρώμα που έχω δει ποτέ
νοστάλγησα τόσο πολύ τις μορφές τους μου. Ταυτίστηκα για λίγο με κάποιον
που αρκετές νύχτες κοιμήθηκα με μάτια που έβλεπε για πρώτη φορά. Ένιωσα
υγρά, κι έπειτα διάβασα μια φράση που νομίζω μέχρι τελευταίας ρανίδας την
αγάπησα πολύ «αν σας λείπουν όσοι αξία τού να είσαι ελεύθερος. Μετρούσα
50 αγαπάτε να τους στέλνετε φως και τις παπαρούνες στην διαδρομή και
ζεστασιά με τις σκέψεις σας» και την μπλέκονταν ανάμεσα στα νούμερα
διάβασα τόσες φορές που στο τέλος της οι μορφές όσων νοσταλγούσα και
χαμογέλασα και την υιοθέτησα. Κάθε νοσταλγώ ακόμα, ένιωθα ξαφνικά
φορά λοιπόν που νοσταλγούσα πολύ μια εσωτερική δύναμη απίστευτη, μια
τους ανθρώπους μου, έκανα όμορφες πληρότητα, μια γαλήνη. Ένιωθα τόσο
σκέψεις για αυτούς και σχεδίαζα στις τυχερή που μπορούσα να απολαύσω
λευκές κόλλες τα νέα μας σχέδια, γιατί αυτόν τον μοναχικό περίπατο στη φύση
τα αποδέχθηκα όλα από όσα όρισαν οι και ήταν λες και περπατούσα με όλους
ειδικοί αλλά δεν αποδέχθηκα την παύση, τους φίλους μου μαζί.
όχι δεν σταμάτησα να ζω, να σκέφτομαι,
να σκαρφίζομαι νέα όνειρα και να Ένιωσα περήφανη με τα αυτοσχέδια
δημιουργώ παράθυρα απόδρασης από μηνύματα υποστήριξης οποιαδήποτε
το «μένουμε σπίτι». μορφής, εσωτερικού και εξωτερικού,
για άλλη μια φορά κατανόησα έμπρακτα
Εκείνο όμως που θα προσπαθήσω να την διαπίστωση «εκεί που δεν φτάνει το
κρατήσω ζωντανό μέσα μου ήταν το κράτος φτάνει ο άνθρωπος». Η μαγική
συναίσθημα που ένιωσα όταν βγήκα λέξη είναι αλληλεγγύη, όλες αυτές τις
για το καθιερωμένο μου περπάτημα ημέρες λοιπόν δεν έπρεπε να είμαι
μετά από τέσσερις μέρες συνεχόμενου άνθρωπος άλλα συνάνθρωπος. Ποτέ
