Page 47 - mag_81
P. 47

της Μαριάννας Κουμαριανού
                                                                                 της Μαριάννας Κουμαριανού










               Το μόνο που θα μπορούσα να πω και                     Το μέλλον αυτή τη στιγμή έχει τόση
               που, μέχρι στιγμής, έχω δει να λειτουρ-               αβεβαιότητα που κανείς δεν μπορεί να

               γεί εποικοδομητικά είναι το να μην αμε-               προβλέψει με ασφάλεια τι μας ξημε-
               λούμε, ή μάλλον να επιδιώκουμε!, την                  ρώνει. Το μόνο που ξέρουμε με ασφά-

               ανθρώπινη επαφή. Είμαστε ο καθένας                    λεια και έχουμε είναι η στιγμή αυτή που
               μόνος του ή ο καθένας με την οικογέ-                  ζούμε. Αν μπορούμε να «δουλεύουμε»

               νειά  του  κλεισμένοι στο σπίτι.  Όμως                για το αύριο (όσο άγνωστο κι αν είναι),
               κανείς δεν μας εμποδίζει να επικοινω-                 να φροντίζουμε τον εαυτό μας και τους

               νούμε μεταξύ μας. Θα έλεγα ότι η επι-                 ανθρώπους που είμαστε μαζί και να
               κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει ως                    κοιτάζουμε γύρω μας απαριθμώντας

               διέξοδος. Ως τον τρόπο που ό,τι υπάρχει               τα όμορφα που μας περιβάλλουν, τότε
               και βράζει μέσα μας, σκέψεις, φόβοι,                  θα έχουμε βάλει ένα μικρό αλλά στέρεο

               συναισθήματα, μπορεί να βγει, να εκτο-                λιθαράκι για να χτιστεί το, τόσο άγνω-
               νωθεί η δύναμή του και να μας επη-                    στο, αύριο που έρχεται. Ας μην ξεχνάμε.

               ρεάζει λιγότερο. Άλλωστε, δεν είμαστε                 Παντοδύναμοι δεν είμαστε. Όμως για
               οι μόνοι που νιώθουμε ή σκεφτόμαστε                   κάποιους ανθρώπους είμαστε το παν!                         47 47

               έτσι. Το να μοιραστούμε εμπειρίες που                 Και για αυτούς οφείλουμε να δουλεύ-
               τελικά  είναι  κοινές δίνει μια αίσθηση               ουμε και να προσπαθούμε.

               συλλογικότητας. Μια αίσθηση ότι δεν                   Με την ευχή το μέλλον να μας αγκαλιά-
               είμαστε μόνοι μας. Ότι υπάρχουν κι άλ-                σει με τον τρόπο που φροντίζουμε εμείς

               λοι που αισθάνονται το ίδιο. Και τη στιγ-             για αυτό τώρα.
               μή αυτή, κοιτώντας ο ένας την κατάστα-

               ση του άλλου, λίγο αναθαρρεύουμε και
               λίγο, σαν να βγαίνουμε από το ζούληγμα

               αυτό που βρισκόμαστε και ξανακοιτάμε

               ό,τι υπάρχει γύρω μας με νέα ματιά.
               Πόσα μπορούμε να δούμε και να βρού-

               με γύρω μας, είτε μέσα στο σπίτι μας
               είναι αυτά είτε στους ανθρώπους που

               είμαστε μαζί είτε έξω, που να αξίζουν;
               Πόσα πράγματα μπορούμε να εντοπί-

               σουμε που να μας κάνουν να χαμογε-
               λάσουμε; Να πούμε ότι η ζωή, πέρα και

               παρόλα τα προβλήματα που αντιμετω-
               πίζουμε, έχει ομορφιά και φως;
   42   43   44   45   46   47   48   49   50   51   52