Page 35 - mag_81

της Μαρίας Στρίγκου

https://meorio.blogspot.com/

Κάθε μέρα στις έξι, βγαίνω τη συνηθισμένη μου βόλτα στη

γειτονιά. Τα μέλη μου, ξαφνιασμένα από την παρατεταμέ-

νη αεργία, την περιμένουν πως και πώς. Περπατώ με γρή-

γορο βήμα νιώθοντας το αίμα να επιστρέφει στην κανονική

κυκλοφορία του, να σφυροκοπάει στις φλέβες μου και κάτι

μέσα μου ησυχάζει.

«Είμαι ζωντανός» φωνάζει κάθε μου κύτταρο πανηγυρικά.

Φτάνω στο μικρό πάρκο, μιας στρογ- Κάθονται στο παγκάκι, αφήνοντας ένα

γυλής πλατείας, δεν είναι καν πάρκο, στοιχειώδες κενό ανάμεσά τους. Δεν 35
είναι μια πράσινη τελεία καταμεσής αγγίζονται. Τα χέρια τους ακουμπούν

μιας γκρίζας πρότασης, για να μην πω στη ράχη του καθίσματος, κοντά, πολύ
παραγράφου ολόκληρης. Εννιά λια- κοντά, το ένα στο άλλο. Δε μιλούν. Όλη
νά δεντράκια φυτεμένα κυκλικά περι- η απαιτούμενη συνομιλία μεταξύ τους

φρουρούν ένα μικρό δρομάκι που σε γίνεται με τα μάτια. Κοιτάζονται λες και
περνάει απέναντι, έτσι ώστε να μην κά- ο ένας θέλει να καταπιεί τον άλλον με
νεις τον κύκλο κι ένα μοναδικό παγκά- το βλέμμα. Κι έτσι γίνεται στο τέλος. Αν

κι. Η σκόνη της πόλης χορεύει πάνω τους παρακολουθήσεις για ώρα το νιώ-
στα φυλλώματά τους αλλά δεν είναι θεις, πως αυτά τα δυο παιδιά, γίνονται
ικανή να θαμπώσει την αναπάντεχη ένα μόνο με το κοίταγμα. Κάποια στιγ-

ομορφιά, που ξεκουράζει τα μάτια μου, μή εκείνος σηκώνει το χέρι του στον
απ’ την γκρίζα, τσιμεντένια επανάληψη. αέρα, κάνει κινήσεις απαλές, χορευτι-

Μέσα σ’ αυτόν τον κύκλο, κάθε μέρα, κές με τα δάχτυλα, σαν κάτι να γράφει

την ίδια ώρα, συναντώ ένα ζευγαράκι, σ’ ένα αόρατο χαρτί. Εκείνη μισοκλείνει
δύο νέα παιδιά με μάσκες, που αφή- τα μάτια, μοιάζει σα να ακούει μια δικιά

νουν μόνο το πάνω μέρος του προ- της μουσική, που δεν προορίζεται για
σώπου τους ακάλυπτο. Τα μάτια τους, τ’ αυτιά των άλλων, των περαστικών.
λόγω της κατάστασης, γίνονται δυο Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω

φορές πρωταγωνιστές. τι κάνουν. Νόμιζα πως κάτι αναπαρι-