Page 53 - mag_19

της Κατερίνας Επιτροπάκη

θει την ανάγκη να ψάχνει για «στοιχεία», κάτι νή βροχή. Η διάθεσή της όμως ήταν φωτεινή.
έλειπε από μέσα της. Ήταν ένα κομμάτι από Το μέσα της δεν θύμιζε φθινόπωρο.
τα αισθήματά της γι’ αυτόν, και δεν ήταν ευ- Η βροχή έκανε την διαδρομή αρκετά δύσκο-
χάριστο. λη, μια και η κίνηση στο δρόμο ήταν τρομα-
Ήθελε να ξαναβρεί την αυτοεκτίμησή της. κτική. Όταν γύριζε το κλειδί, εκείνος ήταν ήδη
Αυτό περνούσε μέσα από το αίσθημα της ισο- σπίτι, φανερά ανήσυχος. Δεν τον είχε συνη-
τιμίας απέναντί του. θίσει να λείπει.
Άρχισε να μπαίνει σε chat γνωριμιών. Κα- “Βόλτα στα μαγαζιά”, του είπε αόριστα, πριν
ταλάβαινε πως δεν είχε διαλέξει τον πλέον προλάβει να την ρωτήσει οτιδήποτε. Έβγαλε
κατάλληλο τρόπο. Εάν ρωτούσε κάποιο σύμ- τις γόβες της στο χωλ και κατευθύνθηκε στο
βουλο γάμου, κάποιον ψυχολόγο ή ακόμα κι μπάνιο. Πέταξε τα ρούχα της και μπήκε στην
έναν καλό φίλο, ξέρει σίγουρα πως δεν θα μπανιέρα.
της υποδείκνυαν να κάνει αυτό. My privateness, σκέφτηκε με ανακούφιση,
Ωστόσο εκείνη ένοιωθε έντονη την ανάγκη να όπως την ξέπλενε το χλιαρό νερό του ντουζ
χτίσει ΔΙΚΑ ΤΗΣ μυστικά και ψέματα. Ήταν, πάνω στο κορμί της…
ομολογουμένως ο πιο εύκολος και σχετικά
ασφαλής για τα συναισθήματά της τρόπος.
Ούτε Μαριάννα την έλεγαν, ούτε 42 ετών
ήταν πια. Ευτυχώς βέβαια, ο χρόνος είχε
σταθεί καλός μαζί της. Παρά τα πενήντα της 53
χρόνια, παρέμενε ακόμα αρκετά γοητευτική.
Δεν τον ρώτησε αν πράγματι τον έλεγαν Πέ-
τρο. Είναι σίγουρο πως αυτός το έκανε για
πολλοστή φορά. Ήξερε. Ήξερε καλά. Δεν της
πήρε παρά ελάχιστη ώρα για να διώξει τις
αναστολές. Ο Πέτρος ήταν δεξιοτέχνης.
Ένοιωσε πως έσκιζε το σεντόνι, κάτω από τα
νύχια της, έτσι όπως το έσφιγγε την στιγμή
του τρίτου της οργασμού. Το κορμί της είχε
παραδοθεί στα επιδέξια χέρια του, έμοιαζε
σαν να ξύπναγε μετά από πολύ καιρό. Εκεί-
νος ο άγνωστός της άντρας, έκανε έρωτα σε
κάθε κύτταρό της, από την κορυφή μέχρι τα
νύχια…
“Θα σε ξαναδώ έτσι, …Μαριάννα;” Χαμογε-
λούσε. Ήταν έμπειρος. Καταλάβαινε πως δεν
την λένε έτσι. Καταλάβαινε τα ψέματά της.
Αλλά μικρή σημασία είχαν.
“Θα μιλήσουμε στο chat Πέτρο. Ναι. Θέλω κι
εγώ να σε ξαναδώ”.
“Ευθεία Φιλολάου και μετά αριστερά. Θα σας
πω όταν πλησιάζουμε”, είπε στον ταξιτζή. Κοί-
ταξε έξω απ’ το παράθυρο. Ο φθινοπωρινός
γκρίζος ουρανός είχε αρχίσει να ρίχνει σιγα-