Page 44 - mag_20
P. 44
ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ
«Κρήδεμνον» *
Σύγχρονη τέχνη υπό την Σκιάν
των Αγλαών Μορφών
Χρήστος Παλλατζάς, Ζεστό
Απομεσήμερο
του γεί τους θνητούς τη στιγμή χνη κάθε εποχής επιστρέφει τείνεται ως το ανυπέρβλη-
ακριβώς που χαίρονται τη
το πρότυπο. Αλλά και στις
για να αντλήσει νόημα και
44 Μάνου Στεφανίδη χαρά της ζωής στεφανωμέ- έμπνευση. Πρόκειται για τα στιγμές της πιο ανυποχώ- 45
νοι με τ’ αρχαϊκά τους χα- αισθητικά εκείνα φαινόμε- ρητης avantgarde του 19ου
επ. καθηγητής μόγελα ή που θλίβονται για να που οι ιστορικοί ονομά- και του 20ού αιώνα, από
του Πανεπιστημίου το αναπόφευκτο του θανά- ζουν «κλασικισμούς». Ήδη ο τον Cézanne ως τον Picasso
Αθηνών του αποχαιρετώντας τους Χαιρέστρατος με το άγαλμα και από τον Rodin ως τον
αγαπημένους με σιωπηλά της Θέμιδος του 3ου αι- Moore, η πλαστική των αρ-
βλέμματα. Τι είναι οι κού- ώνα π.Χ., που βρέθηκε το χαϊκών χρόνων ή το ελληνι-
ροι και οι κόρες; Εξιδανι- 1890 στον ομώνυμο ναό στικό, το περγαμηνό, Μπα-
κευμένοι νεκροί ή θεοί που του Ραμνούντα, αναφερό- ρόκ παραμένουν σταθερά
τη σύγχρονη τέχνη ενανθρωπίστηκαν; Ούτως ταν άμεσα στο περίφημο σημεία αναφοράς.
πρωταγωνιστούν οι ή άλλως ο Κροίσος, η Φρα- πρότυπο που κατασκεύα- Δεν θα μπορούσε η νεοελ-
Σ αντι-ήρωες της καθη- σίκλεια, ο Αριστίων, η Ηγη- σε ο αγαπημένος μαθητής ληνική εικαστική έκφραση
μερινότητας, ενώ το ιερό σώ, ο Αριστοναύτης, ο πυγ- του Φειδία, ο Αγοράκρι- να μην μετάσχει αυτής της
αποβάλλει την όποια μετα- μάχος Σάτυρος ή το παιδί τος. Ανάλογο, εκλεκτικιστι- παγκόσμιας παρακαταθή-
φυσική του και ξαναγίνε- του Μαραθώνα κέρδισαν κό γούστο αναρριπίζει την κης. Όχι μόνο για λόγους
ται ανθρώπινο. Είναι τόσο προ πολλού την αιωνιότητα εποχή του Αυγούστου τόσο ιστορικούς, αλλά απλώς και
άπληστα σπαταλημένο το ισορροπώντας σαν ιδανι- στα κείμενα όσο και στις για λόγους... γειτονίας. Για Αντωνία Παπατζανάκη, Στη μνήμη του Χάρη
αίμα των ανθρώπων, ώστε κοί χορευτές πάνω στις ιδέ- πλαστικές τέχνες, ενώ από να θυμηθούμε τον Στρατη-
δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, ες και την ύλη, το δράμα και τον Pico della Mirandola ή γό Μακρυγιάννη. Οι νεοέλ- μιλούν, εν πολλοίς, την ίδια γλώσσα. Τώρα, το κατά πόσον
δεν αρκεί το αίμα ενός την ιλαρότητα, το μέτρο και τον Michelangelo, τους λα- ληνες δικαιούνται, νομίζω, είναι αντάξιοι κληρονόμοι αυτού του θησαυρού ή ανάλογα
θεού για να το δικαιώσει. την υπέρβασή του. Τίποτε μπρούς νόες της Αναγέν- ν’ αναφέρονται στον αρ- αξιοποίησαν το τάλαντο του Ευαγγελίου, αυτό είναι άλλο
Αντίθετα, στην αρχαία τέ- περισσότερο από την τελει- νησης, ως τον θεωρητικό χαίο πολιτισμό κατά προτε- ζήτημα. Από τους Άραβες του Μεσαίωνα ως τον Kant και
χνη ο άνθρωπος χτίζει τους ότητα μορφοποιημένη. του Κλασικισμού Johann ραιότητα επειδή ζουν δίπλα από τους αρχαιολάτρες φιλολόγους και αρχαιολόγους της
θεούς κατ’ εικόνα και ομοί- Η αρχαία κληρονομιά είναι Joachim Winckelmann η στις αγλαές σκιές εκείνων Οξφόρδης ή του Humboldt Universität είναι εκατοντάδες οι
ωσίν του και το ιερό ευλο- η πηγή προς την οποία η τέ- αρχαιοελληνική τέχνη προ- που τον διαμόρφωσαν και προσωπικότητες που ανέδειξαν, μελέτησαν και ερμήνευσαν
