Page 47 - mag_20

ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ του Μάνου Στεφανίδη

τον αρχαίο ελληνικό πολιτι- μόνο ζητάμε, όπως θα έλε- σης προσφοράς. Ας μην *ΚΡΗΔΕΜΝΟΝ (<κάρα +
σμό στα όμματα της ανθρω- γε και ο Σεφέρης, να μας ξεχνάμε ότι οι δεκάδες καλ- δέω) = κάλυμμα κεφαλής,
πότητας: Ο Nietzsche, ο δοθεί αυτή η χάρη. λιτέχνες δωρίζουν τα 2/3 πέπλο, κεφαλόδεσμος, κα-
Wilamowitz, ο Schliemann, Οι δεκάδες εκθέτες προ- της αξίας των έργων τους, λύπτρα, επάλξεις (μεταφο-
ο Hegel, ο Herder, ο Burke, σέρχονται με ταπεινότητα ως συμβολική χειρονομία, ρικά), κρηδεμνόκομος (πα-
ο Byron, ο Schinkel, ο αλλά και υπερηφάνεια για σάρκα εκ της σαρκός των, ράγωγο)
Klenze, ο Chateaubriand, ο να δείξουν πως και σήμερα για τις ανάγκες του Μου- Κρήδεμνον επίσης ονομά-
Canova, ο Thordvaldsen, ο υπάρχει μια Ελλάδα της δη- σείου. ζει ο Όμηρος το πανί που
Schlegel, ο Keats ήσαν κά- μιουργίας, της αξιοπρέπει- έδωσε η Ινώ ή Λευκοθέα, η
ποιοι από αυτούς. ας, της προσφοράς, της τέ- Γλυπτική, ζωγραφική, χαρα- κόρη της Αρμονίας και του
Κι εμείς; Τι γυρεύουμε εμείς χνης και του οραματισμού, κτική, φωτογραφία, κατα- Κάδμου, στον Οδυσσέα για
σήμερα σε αυτήν την κιβω- και πως ο επιδιωκόμενος σκευές, παραστατικότητα, να σωθεί από την οργή των
τό του αρχαίου κάλλους, διάλογος δεν απευθύνε- αφαίρεση, νεορεαλισμός, κυμάτων.
στο Εθνικό Αρχαιολογικό ται προς τις αρχαίες μορ- νεοεξπρεσιονισμός, μινι- Κρήδεμνον ήταν τέλος η
Μουσείο; Τίποτε περισ- φές που τους υποδέχονται μαλισμός, εννοιολογική ταινία που κρεμόταν από
σότερο από ένα έμπρακτο και τους φιλοξενούν, αλλά έκφραση, ναϊβισμός, υπερ- το ράμφος του γλάρου, την
προσκύνημα περιορισμέ- προς τους θεατές του σή- ρεαλισμός, είναι κάποια οποία άρπαξε ο πολυμήχα-
νης χρονικής διάρκειας και μερα. Αυτούς δηλαδή που από τα στοιχεία των εκτιθέ- νος ήρωας και την τύλιξε
από ένα αίτημα ευλογίας. συχνά λειτουργούν σαν μενων έργων, ένδειξη του στη μέση του σαν σχεδία
Εδώ δεν χωρούν ούτε συ- βιαστικοί και απρόσεχτοι πλουραλισμού που χαρα- και σαν φυλαχτό για το
γκρίσεις, ούτε αντιπαρα- καταναλωτές εικόνων. Που κτηρίζει την πρότασή μας. θυμό του Ποσειδώνα. Άρα
θέσεις, ούτε εξυπνακισμοί. μπαίνουν στα μουσεία σαν Τέλος, θέλω να υπογραμ- το κρήδεμνον είναι ένα
46 Ούτως ή άλλως η κάθε σε supermarket και που αρχετυπικό ύφασμα, μια 47

εποχή φέρει το δικό της απαιτούν αμέσως από τα μίσω το γεγονός πως κάθε Απόστολος Γιαγιάννος, Πρώτο Πλάνο οθόνη σωτηρίας, το διά-
σταυρό. Όμως, έστω ως έργα ν’ αποκαλύψουν το ομαδική έκθεση – ιδιαίτερα φανο πέρασμα από το αν-
ολιγοήμερη φιλοξενία πλάι όποιο μυστικό τους. όταν είναι ένας ο επιμελητής θρώπινο στο θεϊκό, το ιερό
στη δαιδαλική γλυπτική ή Εκεί ακριβώς βρίσκεται και και μία η ομάδα που αποφα- ίχνος-μαγνάδι, το νήμα που
εκείνη του αυστηρού ρυθ- το στοίχημα: οι νέοι, οι σίζουν- είναι, αναγκαστικά, συνδέει τα διεστώτα, που
μού πλάι στους αμφορείς τουρίστες, ένα άλλο κοινό προϊόν συμβιβασμών. Για ενώνει το παρελθόν και το
του Διπύλου και τις λευκές που δεν είναι εξοικειωμέ- τις ελλείψεις, τα κενά ή τις παρόν. Ως συμβολικός τίτ-
ληκύθους, δικαιούται, ελ- νο με αυτόν εδώ τον χώρο, παρανοήσεις λοιπόν, mea λος της Έκθεσης είναι το
πίζω, η σύγχρονη ελληνική να γνωρίσει μέσω του πα- culpa. Οι καλές προθέσεις αφιέρωμα των σύγχρονων
δημιουργία, συμπτυγμένη ρόντος το παρελθόν και ν’ και η διάθεση προσφο- Ελλήνων δημιουργών προς
συμβολικά στην παρούσα αντιληφθεί πως, εντέλει, ράς όμως αντανακλούν σε τους προπάτορες, η κορδέ-
ομάδα των δημιουργών, να υπάρχει μια αόρατη κλωστή όλους τους εμπλεκόμενους. λα που προσφέρουν όλοι
σταθεί για λίγο κάτω από τη που συνδέει τα πράγματα Και ιδιαιτέρως σε εκείνους μαζί στο Διαδούμενο να τη
σκιά των παππούδων τους. μέσα στο χρόνο εις πείσμα, οι οποίοι επιχειρούν, συμ- δέσει επιτέλους γύρω από
Η ομάδα αυτή, νόμιμη όσο συχνά, του χρόνου. Ίσως φωνώντας με μια διεθνή το λαμπερό του μέτωπο
και αυθαίρετη όπως κάθε ειπωθεί πως αυτά ακριβώς μουσειολογική πρακτική, να σαν μια πράξη εγκαρτέρη-
ομάδα, περιλαμβάνει δη- τα “πράγματα” είναι παντε- σης, συμφιλίωσης, συγκα-
μοκρατικά ποικίλες τάσεις λώς ανόμοια. Δεν θα μπο- εμφυσήσουν στα αρχαιο- τάβασης αλλά και ελπίδας.
ή αντιθέσεις, διαφορετικές ρούσε να είναι αλλιώς, θα γνωστικά μας μουσεία σύγ- Το κρήδεμνον, τέλος, ας
ηλικίες και σταδιοδρομίες, απαντήσουμε, αλλά αυτό χρονη πνοή. Τηρώντας βέ- λειτουργήσει σαν μια κλω-
όπως επίσης και δυο-τρεις δεν απομειώνει διόλου την βαια ίσες αποστάσεις τόσο στή που θα ανασύρει από
ξένους καλλιτέχνες που προσφορά των συγχρόνων από την ιερόσυλη κραυγή φρέαρ μυστικό εκείνες τις
έχουν όμως ενσωματωθεί δημιουργών και τη σημα- όσο και από την έμφοβη τυ- εικόνες που σήμερα υπαρ-
στην ημετέρα παιδεία. Αυτό σία μιας τέτοιας εκδήλω- πολατρία. ξιακά χρειαζόμαστε...
Χρύσα Βέργη, Άνοιξη