Page 52 - mag_24

ΣΤΙΓΜΕΣ

εν είχε καμιά αμφιβολία για το τι θ’ ακού-
σει από την άλλη γραμμή του ακουστικού.
Ήταν βέβαιη. Από το πρώτο κιόλας κου-
Δ δούνισμα η Ρένα πετάχτηκε όρθια, παρότι
ήταν τεσσερισίμισυ το πρωί. Ωστόσο το άφησε
να χτυπήσει έξι ή επτά φορές πριν το σηκώσει.
«Ζορίνα εσύ; Τώρα έγινε; Έλα, ηρέμησε. Σε είκοσι
52 λεπτά θα είμαι εκεί. Θα τα πούμε από κοντά. Όχι, όχι,
δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα μέχρι να έρθω».
Γύρισε στην κρεβατοκάμαρα και ξύπνησε τον
Γιάννη ανοίγοντας το φως πάνω από τα μάτια
του και σκουντώντας τον ταυτόχρονα.
«Γιάννη, τελείωσε. Μόλις με πήρε η ουκρανή. Τελεί-
ωσε πριν λίγα λεπτά. Πέθανε. Φεύγω για το νοσοκο-
μείο».
Ο Γιάννης ανακάθισε στο κρεβάτι τρίβοντας τα
μάτια του να συνέλθει από την επιδρομή της λά-
μπας πάνω απ’ το κεφάλι του και απ’ τα λόγια της
γυναίκας του. Δεν του πήρε πάνω από μερικά
δευτερόλεπτα να συνέλθει.
«Στάσου, μην πας μόνη σου να έρθω κι εγώ μαζί σου.
Να ξυπνήσω την αδερφή μου να κατέβει να προσέχει
τη μικρή ώσπου…»
«Όχι, Γιάννη, δεν χρειάζεται. Μείνε εσύ με το παι-
δί. Θα πάω μόνη. Θα πάρω το αυτοκίνητο ωστόσο,
οπότε πήγαινε εσύ τη μικρή στον Παιδικό Σταθμό με
τα πόδια και πάρε ταξί να πας κανονικά στο γραφείο
σου. Θα σου τηλεφωνήσω αργότερα. Το πολύ-πολύ,
αν χρειαστεί, θα πάρω εγώ την αδελφή σου να την
φέρει το μεσημέρι και να την κρατήσει, αν γίνεται.
Μην την αναστατώσεις από τώρα. Θα τηλεφωνηθού-
με αργότερα».
Είχε ήδη πετάξει στο πάτωμα το T-shirt που φο-
ρούσε αντί πιζάμας και είχε φορέσει βιαστικά το