Page 20 - mag_24
P. 20
ΦΥΣΗΞΕ Ο ΒΑΡΔΑΡΗΣ...
ούτε
ούτε
ΕΓΩ
ΕΣΥ
Πόσο εύθραυστος είναι
στ’ αλήθεια ο άνθρωπος
20 και πόσο δυνατός συνάμα.
ο ξεχνάμε μέσα στη νο προσωπικό. Τους είδα να τρέχουν μ’ ένα φραπέ στο χέρι,
γκρίνια και τη μι- όχι καθισμένους σε μεγάλα φαγοπότια δίπλα σε υπέρβα-
Τ ζέρια της «κρίσης» ρους κοιλιόδουλους «Πάγκαλους». Βασικά τους είδα να μην
της καθημερινότητάς μας. προλαβαίνουν να φάνε τίποτα μόνοι τους, πόσο μάλλον με
Το συναντάμε στους δια- παρέα. Είδα την αγωνία στα συσπασμένα πρόσωπα αγνώ-
δρόμους των νοσοκομεί- στων, να δίνει τη θέση της στην αγαλλίαση και την ανακού-
ων και στους προθαλάμους φιση κάθε φορά που άνοιγε η πόρτα των χειρουργείων και
των χειρουργείων. Σ’ ένα έβγαινε από μέσα ένα φορείο. Ήταν αμέτρητα τα φορεία που
Εθνικό Σύστημα Υγείας που είδα και κουβαλούσαν πολύτιμο φορτίο τη χαρά τόσων αν-
καταρρέει όπου νοσηλευτές θρώπων, μέχρι να φτάσει το φορείο του δικού μου λόγου,
και κάποιοι «τελευταίοι των να βρίσκομαι σε γενική εφημερία κρατικού νοσοκομείου. Με
Μοϊκανών» γιατροί πασχί- πλημμύρισε το αίσθημα που είδα προηγουμένως να ζωγρα-
ζουν για το συνάνθρωπό φίζεται στα ξένα πρόσωπα. Βγήκαν και οι χειρουργοί, κά-
τους, σε άθλιες συνθήκες ποιοι από τους οποίους χειρουργούσαν 8, 10 και 12 ώρες
χωρίς υποδομές και υλικά, και δεν χρηματίστηκαν, τουλάχιστον ο δικός μας. «Αυτοί
χωρίς Μονάδες Εντατικής είναι το δεξί χέρι του Θεού» άκουσα μια ξαδέρφη μου να
Θεραπείας και εξειδικευμέ- λέει. Γιατροί οι οποίοι επέλεξαν να υπηρετήσουν στο ΕΣΥ,
