Page 41 - mag_33

του Γιώργου Λίλλη

Δεν θα ξεχάσω ποτέ

την μέρα που γεννήθηκες Νεφέλη.

Πρώτη φορά ένιωσα μέσα μου

τόσο ισχυρή την δύναμη της ζωής.

Σε κράτησα στα τρεμάμενα χέρια μου, έκοψα τον ομφάλιο λώρο

και σε φίλησα στο μέτωπο. Τότε, αν με ρωτούσες θα σου έλεγα

πως το τίποτα μπορεί να αναιρεθεί. Πως η κάθε γέννηση

είναι μια λαβωματιά στο θάνατο. Ξέρω, όλοι μας θα πεθάνουμε

αλλά ο άνθρωπος σαν ιδέα, κι όχι η γήινη περιβολή του 41

θα συνεχίσει να υπάρχει. Μπορεί να γίνουν καταστροφές,

κατακλυσμοί, πόλεμοι, συντρίμμια και σκόνη να εμποδίσουν

την πορεία του, όμως αυτός σιωπηλά θα υμνεί την ομορφιά.

Το Τίποτα τελικά, είναι ταγμένο στην ύλη. Το πνεύμα

και η διαιώνισή του, το αψηφά και συνεχίζει, συνεχίζει, συνεχίζει

να αφήνει τα δακτυλικά του αποτυπώματα στην διάρκεια.

Γι΄ αυτή την διάρκεια συνεχίζουμε
να υπάρχουμε.

Νεφέλη, Μαξιμίλιαν,
σας ευχαριστώ γιατί κάθε μέρα

μου υπενθυμίζετε
πως ο κόπος δεν είναι μάταιος.