Page 40 - mag_33

ΤΟ Θ
παιΔI & EλπιΔA ΑΥΜΑ

ΤΗΣ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

γιωργΟς ΛιΛΛης

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤΑ

Είχαμε ξαπλώσει με την κόρη μου στον καναπέ.

Το συνηθίζαμε όταν ήταν μικρή. Της άρεσε να ακουμπά το κεφάλι της

στο στήθος μου ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς.

Κάποια στιγμή ανασηκώθηκε, με κοίταξε κατάματα και μου είπε:

"Μπαμπά, δεν είμαστε τίποτα". Ήταν μόλις τεσσάρων χρονών.

Μα πως της ήρθε αυτό, αναρωτήθηκα ξαφνιασμένος.

Την ρώτησα τι εννοούσε, αλλά δεν μου απάντησε.

Σηκώθηκε και συνέχισε το παιχνίδι της

40 αδιαφορώντας για τις δικές μου απορίες. Η επιμονή του ενηλίκου

για εξηγήσεις δεν έπαιζε κανένα ρόλο στην δική της ζωή.
«Μπαμπά, δεν είμαστε τίποτα»

Φυσικά δεν ήταν μια συνειδητή

διατύπωση, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν ήταν αληθινή.

Κοίταξα γύρω μου τον υπαρκτό μας κόσμο, το σαλόνι

τα παιχνίδια, τα βιβλία, το άδειο φλιτζάνι του καφέ στο τραπέζι

ενώ από το παράθυρο τα δέντρα έγερναν από τον δυνατό αέρα.

Κι εμείς; Εμείς ποιο ρόλο παίζαμε εδώ; Ήμασταν πιόνια

ή παίκτες; Κι αν αποφάσιζα το δεύτερο γιατί αυτό το Τίποτα

μεγάλωνε, γινόταν σκιά και μας τρόμαζε;

Τόσες κινήσεις, τόσες ανώφελες κινήσεις

για να ορίσουμε του Τίποτα; Σαν μανιώδεις συλλέκτες

που χάνουν όσα για χρόνια με κόπο μάζευαν, καθώς η φωτιά

αποτελειώνει το έργο και αφήνει πίσω στάχτες σωρό;