Page 39 - mag_33

του Γιώργου Λίλλη

Μια από τις πιο έντονες στιγμές της ζωής μου ήταν η γέννηση της κόρης μου.

Ευτυχώς που θέλησα να είμαι παρών στην γέννα, γιατί αλλιώς θα είχα χά-

σει την ευκαιρία να δω από κοντά αυτό το θαύμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την

αγωνία και την συγκίνηση όταν κράτησα την Νεφέλη στα χέρια, ένα τόσο δα
πλασματάκι, όταν της έκοψα τον ομφάλιο λώρο με τρεμάμενα χέρια πρέπει

να παραδεχτώ, και την απέθεσα απαλά στην αγκαλιά της εξαντλημένης μαμάς

της. Το ξέρω πως είμαστε περαστικοί από αυτό τον πλανήτη και πως η φθορά

βγαίνει πάντα νικήτρια, αλλά ήμουν, και συνεχίζω να είμαι πεπεισμένος πως

το να δημιουργείς έναν άνθρωπο είναι ένα σημαντικό πλήγμα στο χρόνο

και την ανυπαρξία. Τα παιδιά είναι η ελπίδα. Έχουν τον δικό τους τρόπο, με
ΤΟ Θ εκείνο σθένος που χάνουμε όσο περνά ο καιρός και ενηλικιωνόμαστε. Τα 39
απόλυτη αθωότητα, να επιβάλλουν μια νέα αρχή, να χαρίζουν το απαραίτητο

παιδιά μου με δίδαξαν να βλέπω την ζωή με άλλο μάτι. Άρχισα να πιστεύω
ΑΥΜΑ
πως είμαστε δημιουργοί μέσα σ΄ ένα κόσμο που δεν έχουμε κατανοήσει στο

πλήρες, μέσα σ΄ ένα χρονικό πλαίσιο, εγκλωβιστικό, αλλά συνάμα ανοιχτό

ΤΗΣ για πειραματισμούς. Ο άνθρωπος, παρ΄ όλα τα λάθη του δεν παρέδωσε τα
όπλα. Κι αυτό είναι μια δυναμική άμυνα ενάντια στην φθορά. Μπορεί το μέλ-

λον να διαγράφεται δισοίωνο, μπορεί να νιώθουμε αποτυχημένοι, αλλά τα

παιδιά έχουν ένα μοναδικό τρόπο να μας επαναφέρουν, κηρύσσοντας σιω-
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ πηρά την δύναμη της ζωής. Όταν η Νεφέλη έγινε τεσσάρων χρονών, καθώς

μια μέρα την είχα στην αγκαλιά, μου ανέφερε σοβαρά πως δεν είμαστε τίπο-

τα. Ανασηκώθηκα και την κοίταξα απορημένος. Δεν μπορούσα να φανταστώ

πως ένα τόσο μικρό παιδί θα ανέφερε μια τέτοιου είδους φιλοσοφική πρότα-
γιωργΟς ΛιΛΛης ση. Έπρεπε να περάσουν δέκα χρόνια για να μπορέσω να γράψω ένα ποίημα

πάνω σ΄ εκείνο το περιστατικό. Η Νεφέλη, και αργότερα ο Μαξιμίλιαν, με

έχουν διδάξει από τότε πάρα πολλά κι ας μην είμαι μερικές φορές έτοιμος

εγώ να τα αντικρίσω μέσα από το δικό τους αληθινό και αθώο βλέμμα. Παρ΄

όλα αυτά είμαι πεπεισμένος πως η ζωή χωρίς τα παιδιά μου, θα ήταν μισή.

Ολοκληρώνω αυτό το μικρό σχόλιο παραθέτοντας το ποίημα που με ενέ-
πνευσε η κόρη μου, γιατί αποτελεί, μέσω εκείνης, μια απάντηση σε κάθε τι

που ρίχνει απειλητικές σκιές στην ζωή μου.