Page 49 - mag_39
P. 49

της Ελένης Παναγιώτου




                               ΤΑ ΙΕΡΟΓΛΥΦΙΚΑ





            Περαστικοί              κοντοστέκονταν               του κύριου "ΚΟΣΤΑ" του χωριά-

            μπροστά  στην  ταμπέλα  χαχα-                        τη- χωρίς τα φακελάκια βεβαίως
            νίζοντας  κοροϊδευτικά  και  με                      που δεν ήταν τίποτε παραπάνω

            φανερή  προσποίηση  στο  βλέμα                       από  μια  εκδήλωση  ευχαριστίας
            έλεγαν  πως  είναι  αδύνατον  να                     του εκάστοτε ασθενή.

            καταφέρει  να  διαβάσει  κανείς                      Και  δωσ'του  γέλια  και  κακό
            τα  "ιερογλυφικά"  που  εκείνος                      που στο "ΠΑΡΑΓΩΓΗΖ" είχε βάλει

            ο άξεστος χωρικός είχε σκαλί-                        ζήτα αντί για σίγμα στο τέλος
            σει; Μα πως ήταν δυνατόν στην                        της λέξης και το ανάστημα τους

            εποχή μας να υπάρχει έστω και                        όλο και θέριευε και φούσκωναν
            ένας άνθρωπος που δεν ξέρει να                       από ευχαρίστηση και υπερηφά-

            γράφει  το  όνομα  του  και  αντί                    νια που εκείνοι ήταν ψηλότερα
            για  ωμέγα  είχε  βάλει  όμικρον:
 Ήταν    εκεί                                                    στην ιεραρχία που είχαν φτιάξει
            "ΚΟΣΤΑΣ";
                                                                 οι ίδιοι στο μυαλό τους.
 γύρω   στην                                                     Ένας αγρότης ήταν ο κύριος Κώ-
            Και τάχα μου έλεγαν πόσο κρίμα
 εφηβεία  που                                                    στας, ηλικιωμένος που είχε ζήσει                               49
            κι άδικο ήταν που ο καημένος
            ήταν αγράμματος δείχνοντας τη
 'χες πει πως                                                    απο κοντά όλα τα γεγονότα της
            λύπηση τους μ' εκείνο το υπερο-
                                                                 ιστορίας που διαβάζαμε κάποτε
            πτικό ύφος, με περιτύλιγμα φι-                       στο σχολείο. Κι ότι έβγαζε το

            λανθρωπίας ώστε να διακρίνουν                        χώμα που είχε σπείρει, τίμια το
            οι υπόλοιποι ότι είναι μορφω-                        πουλούσε  μένοντας  ευχαριστη-

            μένοι και ταυτόχρονα συμπονε-                        μένος  που  ακόμα  και  τώρα  τα
            τικοί.                                               βγάζει πέρα, που δεν τον λύγισε

            Μία εκ των οποίων ήταν εκείνη η                      το πέρασμα του χρόνου και δεν
            κυρία με το μαλλί κομμωτηρίου                        είχε πέσει στην ανάγκη κανενός.

            που είχε διοριστεί στο δημόσιο                       Κι ας μην ήταν κανένας μεγάλος
            -με  μέσο-  και  κάθε  φορά  που                     και  τρανός  πρώην,  νυν  ή  υπο-

            επέστρεφε  απο  τη  δουλειά  στο                     ψήφιος  πρωθυπουργός  σαν  κι
            σπίτι έβγαζε απο τις τσέπες της                      αυτούς που σπούδασαν στα κα-

            κάθε  λογής  αναλώσιμου  είδους                      λύτερα πανεπιστήμια και ξέρουν
            γραφείου  κάνοντας  τη  γεναιό-                      ορθογραφία και ότι άλλο βάλει

            δωρη μητέρα στα παιδιά της. Ο                        ο νους σου... ένα είναι σίγου-
            άλλος  ήταν  εκείνος  ο  μεγαλο-                     ρο,  το  χέρι  του  το  έχωνε  στο

            γιατρός. Άνθρωπος μορφωμένος.                        χώμα  του  δικού  του  χωραφιού
            Η φορολογική του δήλωση στην                         και αν ήταν βρώμικο, καθαρό θα

            εφορία ήταν μικρότερη από αυτή                       το 'βγαζε.
   44   45   46   47   48   49   50   51   52   53   54