Page 52 - mag_39
P. 52
ΜIKΡΕσ ΙσΤΟΡΙΕσ
συχνά. Με τιμωρεί για να Πολύ ευχαρίστως, κύριε. μου ξεφύγεις, Αιμίλιε, σ'
κάνει το καπρίτσιο του. έπιασα να μονολογείς, δεν
Όχι, αυτό είναι λάθος, Ο αφέντης μου τρώει είμαι κανένας βλάκας.
έπρεπε να εκτιμήσει τις πολύ. Χλαπακιάζει όλη την
θυσίες μου γι' αυτόν. Είμαι ώρα. Τρώει τα πάντα και Όχι κύριε, απλά επαναλάμ-
δούλος, ναι, το καταλα- του ετοιμάζω τα πάντα για βανα τους κανόνες υπα-
βαίνω, αλλά δεν είμαι και να φάει. Εμένα μου δίνει κοής που με διδάξατε, για
σκύλος, είμαι άνθρωπος. ένα κομμάτι ψωμί, ένα να μην τους ξεχάσω. Αν
Αυτό δεν θέλει να το ξέ- ξεροκόμματο και κανένα θέλετε μπορώ να σταματή-
ρει ο αφέντης μου, νομίζει κομμάτι κρέας αν περισ- σω να τους απαγγέλλω.
ότι είμαι σκύλος. Κι όμως σέψει καμιά φορά, για να
τα σκυλιά του τα αγαπάει, μην κακομαθαίνω. Αλλά Ε, αν είναι πράγματι έτσι,
ενώ εμένα με περιφρονεί. φροντίζω να τρώω τα συνέχισε. Πρώτα, όμως,
Α, αυτό είναι απαράδε- αποφάγια του όταν δεν με φέρε μου μια σόδα για να
κτο, είμαι άνθρωπος, άν- βλέπει. Μια φορά, όμως, χωνέψω.
θρωπος, άνθρωπος. το ανακάλυψε και με τι-
52 μώρησε σκληρά. Μου είπε Ευχαρίστως κύριε.
Επ, να που σε τσάκωσα να ότι τα αποφάγια είναι για
μονολογείς πάλι, Αιμίλιε. τους σκύλους και για τα Αιμίλιε, για έλα εδώ.
Τι σκέφτεσαι αυτήν τη σκουπίδια κι όχι για τους
φορά, Αιμίλιε. Ότι είμαι δούλους. ΄Ετσι τώρα δι- Αμέσως, κύριε...
σκληρός απέναντί σου Αι- στάζω να φάω τα απο-
μίλιε; Ότι νομίζω ότι είσαι φάγια του, τρέμω μήπως Μήπως διαβάζεις βιβλία;
σκύλος, Αιμίλιε; Ότι είσαι μ' ανακαλύψει. Τρέμει η
κι εσύ άνθρωπος, Αιμίλιε; καρδιά μου όταν γλύφω Όχι, κύριε, δεν διαβάζω
ένα κόκαλο, ή τρώω ένα βιβλία.
Όχι, προς Θεού αφέντη, κομματάκι γλυκού που πε-
εγώ είμαι ένας σκύλος, ένα ρίσσεψε. Αλλά και τα σκυ- Μην σε δω λοιπόν να
σκουλήκι μπροστά στην λιά με πήρανε χαμπάρι και διαβάζεις βιβλία. Ξέρεις
αφεντιά σου, αφέντη μου. νευριάζουν όταν γλείφω ότι τα βιβλία προξενούν
τα κόκαλα τους, και πε- περίεργες σκέψεις, μέχρι
Ωραία Αιμίλιε. Και τώρα τάγονται και μου δαγκώ- δηλαδή που σε οδηγούν
φέρε μου το κολατσιό μου νουν το χέρι. Αυτή είναι να παρακούσεις τον αφέ-
να ευχαριστηθώ κι εγώ η μοίρα του δούλου, λοι- ντη σου; Τα βιβλία τα
σαν άνθρωπος. πόν; Χειρότερη κι απ' τα γράφουν οι εχθροί των
σκυλιά; αφεντάδων, και πρέπει
Αμέσως, κύριε. Α, τώρα δεν μπορείς να να τιμωρηθούν κι αυτοί.
