Page 73 - mag_42
P. 73
του Aλέξανδρου Αραμπατζή
Εγώ ήμουν πλασμένος για φθάνω καμαρωτός καμα- σταρ του ελληνικού σινε-
τη ζωή της μεγάλης πόλης, ρωτός, σίγουρος για το μά, λαμπερή και χαμογε-
για το κονταροχτύπημα καλλιτεχνικό μου ταμπε- λαστή, που πρώτη φορά
των αντιθέσεών της. Πί- ραμέντο. Με ρωτήσανε την έβλεπα από τόσο κο-
στευα πως είχα τα μάτια αν έχω μαύρο κοστούμι ντά. Της χαμογέλασα και
μου πάντα τετρακόσια και να πάω το απόγευμα στο μου χαμογέλασε. Βγήκε
ότι η εξυπνάδα μου θα με Δημοτικό Θέατρο του κι ένας πρωταγωνιστής
σώσει από τις κακοτοπιές. Πειραιά, γυρίζουνε μια που έλεγε σε κάποιον δί-
Πίστευα πως εγώ δεν θα ελληνική ταινία. Εγώ φυ- πλα του «Με πιάνει σύφιλη
πιανόμουν ποτέ κορόιδο, σικά μαύρο κοστούμι δεν εδώ μέσα». Κατόπιν έγινε
ή, τουλάχιστον, όχι και είχα, αλλά είχα τέτοια πε- συναυλία με έναν γνωστό
τόσο μεγάλο κορόιδο όσο ριέργεια που δανείστηκα τραγουδιστή, πρωταγωνι-
ο επαρχιώτης των ελληνι- ένα μπλέ σακάκι από τον στή της επόμενης ταινίας,
κών ταινιών που τον ξεμο- θείο μου τον Χαράλαμπο, και το θέατρο ήταν φίσκα.
νάχιαζαν και τον ξετίναζαν μαύρη γραβάτα, άσπρο Όταν τέλειωσε η συναυλία
οι επιτήδειοι και σνομπ πουκάμισο κι ένα καφέ βε- κράτησαν τους κομπάρ-
πρωτευουσιάνοι. Συν τοις λούδινο παντελόνι. Αλλά, σους κι ο σκηνοθέτης μου 73
άλλοις, εγώ ήμουν ποι- δυστυχώς, με τέτοια αμ- έδωσε μία φωτογραφική
ητής, καλλιτέχνης, άλλο φίεση δεν έκανα για την μηχανή να κάνω τον ρε-
αν δεν είχα δημοσιεύσει χορωδία και τελικά με πόρτερ δίπλα στην πρω-
ούτε αράδα, αλλά έπρεπε απορρίψανε. Προηγου- ταγωνίστρια που μου άρε-
να προσπαθήσω, ή του- μένως, στο ίδιο θέατρο,
λάχιστον να προσποιηθώ, γύριζε ταινία μια μεγάλη
πως η ζωή μου ήταν ανά-
λογη και αντάξια εκείνης
ενός Ρεμπώ ή ενός Μπου-
κόβσκι.
Έτσι, λοιπόν, πλημμυρι-
σμένος από οίστρο και
καλλιτεχνικές φιλοδοξί-
ες, ενθουσιάστηκα από
μια αγγελία που μου έδει-
ξε ο φίλος μου ο Αντώ-
νης: ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΝ
ΓΡΑΦΕΙΟΝ, Ζητούνται
κομπάρσοι, Ακαδημίας
…Την άλλη μέρα κατα-
