Page 76 - mag_45
P. 76
ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Το κουδούνι της πόρτας,
μπορεί να κρύβει την ελπίδα…
Και χαμογέλασε καθώς Έτρεξε μέσα στην κουζίνα τέτοιες μέρες...
άκουσε να χτυπάει το κου- είχε φυλαγμένες κάποιες Ένιωσε ότι ήθελε ν’ αφή-
δούνι στην πόρτα του, είχε καραμέλες βουτύρου στο σει τον νου του σε εκείνες
μήνες να τον επισκεφτεί συρτάρι, τις άρπαξε χαρού- τις αναμνήσεις και να μην
κάποιος και ένιωθε μια ανε- μενος που τελικά θα είχε επιστρέψει πίσω στην πραγ-
ξήγητη ευτυχία, περίεργη την τόλμη ν’ ανοίξει την ματικότητα, όμως κοντο-
μιας και ο συγκεκριμένος πόρτα και να βρεθεί πίσω στάθηκε έτσι όπως ταξίδευε
ήχος, του ήταν εντελώς από τα ενδεχόμενα κάλαντα στις σκέψεις του και συνει-
άγνωστος. Άφησε το κου- των μικρών παιδιών. Κατέ- δητοποίησε ότι βρίσκεται
δούνι να χτυπά μία, δύο, βηκε αμέσως τις σκάλες του ήδη στην πόρτα και το μόνο
τρεις φορές ήθελε να εμπε- παλαιού σπιτιού, εκεί στην που του μένει πλέον να κάνει
δώσει ο νους του ότι δεν γωνιά των προσφυγικών είναι να πιάσει την χειρο-
ήταν όνειρο αλλά μια ζω- της Καλλιθέας, ενώ η καρ- λαβή και να δει επιτέλους,
ντανή πραγματικότητα πίσω διά του χτύπαγε σαν τρελή όσα προσμονούσε όλα αυτά
από μια πόρτα και έναν ήχο από ενθουσιασμό μπροστά τα λεπτά.
που μελωδικός του έμοια- στην εικόνα των μικρών και Η πόρτα άνοιξε και η εικόνα
76 ζε, όσο εκνευριστικό κι’ αν στις μελωδίες από τα μου- που αντίκρισε δεν ήταν αυτή
είναι ένα δυνατό ντρίν – σικά τρίγωνα που περίμενε που ανάμενε. Εφτά άνθρω-
ντρίν. ν’ ακούσει! ποι, γυναίκες και άντρες,
Ξαφνικά του σκάλωσε Η μνήμη του γύρισε χρόνια γεμάτοι πράγματα στα χέρια
στο μυαλό ότι κάτω από πίσω (για μια στιγμή) τότε και χαμογελαστοί, τον καλη-
την πόρτα του, πιθανόν που παιδάκι του Δημοτι- μέριζαν λέγοντας του χρόνια
να είναι μικρά παιδιά που κού Σχολείου έβγαινε στις πολλά! Έμεινε απορημένος
ήρθαν να πουν τα κάλαντα, γειτονιές μαζί με μια μεγάλη και σαστισμένος παράλλη-
βλέπεις παραμονές Πρω- παρέα παιδιών και χτύπαγαν λα, μονολογούσε μέσα στην
τοχρονιάς και σύνηθες τις πόρτες λέγοντας "Αρχι- έκπληξη της σιωπής του –
φαινόμενο αυτό, αλλά τι θα μηνιά κι’ αρχιχρονιά". Τότε λάθος πόρτα θα χτύπησαν,
τους έδινε-εκείνος δεν είχε οι άνθρωποι τους έδιναν πρέπει να τους ενημερώσω
ούτε τα βασικά κέρματα για μελομακάρονα, σπιτικές πως δεν είμαι εγώ αυτός
την αγορά μιας φρατζόλας δίπλες, τσουρεκάκια που που αναζητούν και τότε
ψωμιού. Μήπως ν’ αδιαφο- ζύμωναν οι νοικοκυρές στα άρχισε να τους πληροφορεί
ρήσω, σκέφτηκε θλιμμέ- σπίτια τους κι’ έφευγαν γε- ότι έχουν κάνει λάθος. Πως
νος, βέβαια γνώριζε, πόσο μάτη ευτυχία! Άλλες εποχές δεν είναι ο άνθρωπος για
σημαντικό είναι και το ένα πιο αγνές, περισσότερο ζε- τον οποίον έφεραν όλα αυτά
σεντ για αυτά τα παιδάκια, στές οι καρδιές των ανθρώ- τα πράγματα και πως πρέπει
όμως τι ντροπή, ούτε αυτό πων, η αγάπη ζωγραφιζόταν να ελέγξουν ξανά την διεύ-
δεν είχε στην τσέπη του. στα πρόσωπα όλων και δει θυνση.
