Page 59 - mag_88
P. 59
της Μαριάννας Κουμαριανού
φισβητώ καθόλου! Νιώθω, όμως να Συχνά, πιάνω τον εαυτό μου να γκρι-
υπάρχει ένα «όμως;». Αν παρατηρή- νιάζω. Να κουράζομαι, να στεναχω-
σουμε αυτή τη φορά τη φύση, τα φυτά, ριέμαι, να ανησυχώ, να μην ξέρω τι με
σίγουρα όλοι μας θα θυμηθούμε παρα- περιμένει... (και ίσως αυτό το τελευταίο
δείγματα όπου μέσα σε πολύ τσιμέντο, να είναι το χειρότερο και πιο δύσκολο
ανάμεσα από πλάκες στο πεζοδρόμιο από όλα!) Μερικές φορές, οι συνθήκες
ή σε ραγάδες του δρόμου ή μέσα από έρχονται έτσι που σε ταρακουνάνε. Σου
έναν υπόνομο μπορεί να ξεπηδήσει προκαλούν ένα σοκ. Και, ευτυχώς, σε
ένα μικρό χορταράκι, μια μαργαρί- βάζουν στη θέση σου και φέρνουν μια
τα… Και τότε, όταν το βλέπουμε πά- επίγνωση - συναίσθηση του τι είναι
ντα λέμε “να, η ζωή πάντα νικάει τα σημαντικό και πού αξίζει να δίνουμε
εμπόδια!”. την ενέργειά μας. Δεν είναι όλα εξίσου
Οι συνθήκες είναι πολύ σκληρές. Το σημαντικά. Χρειάζεται, ιδιαίτερα αυτή
ξαναλέω! (Το ζω κι εγώ όλους αυ- την περίοδο, να κάνουμε επιλογή. Ιδι-
τούς τους μήνες). Όμως είμαστε εδώ. αίτερα αυτή την περίοδο χρειαζόμα-
Στη διάρκεια της ζωής μας. Πόση αξία στε περισσότερο από κάθε άλλη φορά 59
της δίνουμε; Πόσο προσπαθούμε να τη να αναζητούμε και να ανακαλύπτουμε
φροντίσουμε; Πόσο αναζητούμε να δη- αυτά τα μικρά χαζούλικα και καθημε-
μιουργούμε εμπειρίες που στο τέλος ρινά που μπορούν να δίνουν φως και
θα λέμε ότι μας έμειναν χαραγμένες; χαρά.
Αν θα λέγαμε πως, όταν φύγουν όλα Είναι η ζωή μας αυτή! Και οφείλουμε
όσα περνάμε, το πρώτο που θα κάναμε να δημιουργούμε και να χτίζουμε τις
θα ήταν να οργανώναμε ένα αξέχαστο στιγμές που θέλουμε να τις έχουμε
ταξίδι που θα θυμόμασταν για πάντα… ως ανάμνηση. Είναι η παρακαταθήκη
Πόσο εφικτό θα ήταν να δούμε ότι ήδη μας αυτή! Είναι οι ιστορίες που θα λέμε
είμαστε στο ταξίδι της ζωής μας; Σε στα εγγόνια μας – στους νεότερους
ένα ταξίδι που, πέρα από τις συνθήκες από εμάς. Αν η ένδειξη ότι η ζωή περ-
που δεν ελέγχονται, τα υπόλοιπα τα νάει και προχωράει φαίνεται και αφή-
αποφασίζουμε εμείς. Τη διάθεση και νει τα αποτυπώματά της στο σώμα μας,
το χρώμα που θα χρωματίσουμε την στο πρόσωπό μας, στα χέρια μας… θα
κάθε στιγμή, τα διαλέγουμε εμείς. Δεν ήταν τόσο όμορφο τα πρόσωπά μας, τα
είμαστε έρμαια. Έχουμε κι εμείς –κα- χέρια μας, το σώμα μας να μπορούν
θένας από εμάς– ένα κομμάτι που μας να διηγούνται ιστορίες ζωής για τις
αναλογεί στο πώς θα δράσουμε. οποίες είμαστε περήφανοι!
