Page 81 - mag_57

Σοφία

Παπαηλιάδου

«Το κύμα και

η θάλασσα

δεν χώρισαν

ποτέ»

μυθιστόρημα

Αν ήμασταν σχήμα, θα ήμασταν κύκλος. χωρίς γωνίες, μόνο καμπύλες. η αρχή

να ενώνεται με το τέλος και να δημιουργεί το πάντα. Με ένα μικρό πείραγμα να
γινόμαστε από το μηδέν το άπειρο. Από το τίποτα τα πάντα.
Αν ήμασταν χρώμα, θα ήμασταν κόκκινο. Κόκκινο της φωτιάς όταν το πάθος μας
θυμώνει και χάνουμε τον έλεγχο. Κόκκινο του δειλινού όταν χανόμαστε ο ένας
μέσα στον έρωτα του άλλου. Κόκκινο του κρασιού όταν γαληνεύουμε και ωριμά-

ζουμε μέσα στους εαυτούς μας τους ίδιους.
Αν ήμασταν μυρωδιά, θα ήμασταν της βροχής. ναι, μην παραξενεύεσαι. Έχει μυ-
ρωδιά η βροχή. Κάθε σταγόνα της παίρνει τη μυρωδιά σου. Κάθε σταγόνα της με

λούζει μ’ εσένα.
Αν ήμασταν τραγούδι, θα ήμασταν εκείνο που δεν γράφτηκε ακόμα. Θα ήμασταν
εκείνο το τραγούδι που δεν θελήσαμε ποτέ να μοιραστούμε. Εκείνο που θα έγρα-
φες για εμάς.
Αν ήμασταν γεύση, θα ήμασταν σανγκρία με τεκίλα. Αταίριαστοι, διαφορετικοί κι

όμως τόσο ίδιοι. γλυκό με πικρό που γίνονται ένα.
Αν ήμασταν ήχος, θα ήμασταν η θάλασσα που σκάει στα βράχια. Εσύ θάλασσα,
εγώ αέρας. Κι όταν ενωνόμαστε, κάνουμε το πιο δυνατό κύμα. Κύμα κι οι δυο και

σκάμε πάνω στα βράχια. Κύμα κι οι δυο και κανένας βράχος δεν μας σταμάτησε.
γιατί το κύμα και η θάλασσα δεν χώρισαν ποτέ.