Page 69 - mag_57
P. 69
του Κωστή A. Μακρή l
l Τα βιβλία του Κωστή Α. Μακρή «Ο Πιοζ Νάμε και οι πέντε γάτες» και «Η
Εβίτα που νίκησε τα Αποθαρρύνια» κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Πατάκη.
του σκύλου που είναι ακαταμάχητο για άλλο ένα ελεύθερο απόγευμα ή πρωι-
όσους μπορούν να το δουν, καθώς του νό έξω απ’ το κλουβί. Το δικό του και
χάιδευα το σβέρκο και τα πλευρά του το δικό μου.
και τα ’βλεπα ν’ανεβοκατεβαίνουν μαζί Αλλά κι εγώ το είχα μάθει πια πως κά-
με την ανάσα του και στεκόταν με εμπι- ποια λουριά και κλουβιά είναι για τα
στοσύνη δίπλα μου, ανεχόταν να περά- μάτια του κόσμου και τα πιο δυνατά
σω το λουρί στον κρίκο της λαιμαριάς λουριά, τα πιο αναπόδραστα κλουβιά
του για να γυρίσουμε στο σπίτι, να τον είναι τα αόρατα, αυτά της σκέψης, που
βάλω πάλι στο κλουβί του ―μεγάλο δεν εμπιστεύεται την ίδια της την ελευ-
κλουβί με συρματόπλεγμα, αλλά κλου- θερία αλλά τη φοβάται όσο και την
βί― και να του βάλω και καθαρό νερό πείνα ή τον καημό της αγάπης χωρίς
και να πίνει, να πίνει... κι εγώ να ξεδι- ανταπόκριση.
ψάω μαζί του γιατί μαζί πίναμε με τον
Τζακ, συγκοινωνούντα δοχεία ήμασταν Κάθε Πρωτομαγιά, θυμάμαι τον Τζάκ.
με τον Τζακ, μαζί ξεδιψάγαμε, μαζί του Κάθε Πρωτομαγιά, θέλω να λύνω κι
γνώριζα την άνοιξη και τη γυναίκα και από ένα λουρί. 69
μετά από χρόνια έβγαζα μόνος μου το Κάθε Πρωτομαγιά θέλω να ανοίγω κι
λουρί μου κι αμολυόμουνα στους δρό- από ένα κλουβί.
μους, στις εξοχές και στις θάλασσες και Δικό μου ή και άλλων ― αν μπορώ.
ζευγάρωνα με όποια γυναίκα με ήθελε Κάθε Πρωτομαγιά θέλω να γιορτάζω
―«φαΐ όποιο σ’ αρέσει, γυναίκα όποια
σε θέλει!» είχε πει εκείνος ο παππούς την κάθε είδους ανθοφορία.
ο τριπλοπαντρεμένος― και χαιρόμουνα Δική μου ή και άλλων ― αν μπορώ.
την άνοιξη, τη θάλασσα, τον ήλιο και Τα μόνα λουριά που αντέχω, είναι τα
τις μαργαρίτες, τις παπαρούνες και την εθελοντικά της αγάπης.
αγριοβρώμη που πέταγα να γαντζωθεί Τα μόνα που δεν μου σφίγγουν
στα μαλλιά της κι εκείνη με χάιδευε στο τον λαιμό και δεν
σβέρκο και στα πλευρά κι εγώ κοίτα- μ’ εμποδίζουν
ζα τον ουρανό κι εκείνην και ξεδιψούσα να ταξιδεύω.
και δεν με πείραζε πια κανένα κλου-
βί, κανένα λουρί, καμιά δέσμευση, και
άφηνα να μου περάσουν το λουρί, γιατί
είχα πάρει μαθήματα από το Τζακ που
μ’ εμπιστευόταν λες και ήξερε πως το
λουρί ήταν μια μεταξύ μας σύμβαση,
ένα κρύψιμο δικό μου και δικό του για
