Page 73 - mag_57

της Ελένης Παναγιώτου

σε μια ερημική παραλία, φτιαγμένη από αμέτρητους κόκκους

άμμου και βότσαλα, αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά, θα

δει ν' ανακατεύονται κι εκείνα τα διαφόρων χρωμάτων κομμά-

τια από γυαλί.

γυαλιά σπασμένα, ταλαιπωρημένα, με σχήμα ακαθόριστο και

άκρες κοφτερές - έτοιμες να πληγώσουν το χέρι που θα τολ-

μήσει να τ' αγγίξει.

Κι έτσι μπροστά στο φόβο οι περισσότεροι μην πληγωθούν,

απλά τα προσπερνούν.

Μα, σαν φτάσει η εποχή που το κύμα με αυτοπεποίθηση όλο 73

και πλησιάζει ένα βήμα τη φορά, έρχεται σαν χάδι γνώριμο να τ'

ακουμπήσει. υπομονετικά κάθε μέρα φέρνοντας νερό κι αλάτι,

καταφέρνει να σμηλεύσει τις πληγές τους.
της θάλασσας Κάποια ίσως χαθούν μαζί με το κύμα, κάποια άλλα ίσως κρυ-

φτούν για πάντα βαθιά στην άμμο, μα εκείνα που είναι έτοιμα

oι γυαλόπετρες μοιάζουν τώρα με πολύτιμους λίθους και το χέρι που τ' αγγίζει

δεν πληγώνεται, απλά τα κρατά στη χούφτα του.

πόσο μοιάζουμε κι εμείς μ' εκείνα τα κομματιασμένα γυαλιά.

χαμένοι, λιποτάκτες της ζωής κι αγρίμια της πόλης περιμένου-

με να 'ρθει ενα κύμα αγάπης να ξεπλύνει την ασχήμια μας, να

μας εξημερώσει.