Page 63 - mag_66
P. 63
της Στέλλας Ζολώτα
"Υπέροχα είναι στο πάρκο αυτή την σα να βάλω τις λέξεις στη σειρά και
ώρα. Όπως και σε κάθε γωνιά της να τις πω. Χόρευαν μόνες τους μέσα
γης την ώρα που σωπαίνουν οι άν- στο μυαλό μου. Η μία πιο σκληρή
θρωποι και μιλάει η φύση.Κοίτα από την άλλη. Αλλά και πονεμένη.
γύρω σου... Επιτέλους λούφαξαν Λες και φορτώθηκε η κάθε λέξη
στις φωλιές τους. Τα αγρίμια γύρι- από μια λύπη και ένα παράπονο και
σαν στα σπιτικά τους και τώρα βγαί- χόρευε μαζί τους.
νουν τα όμορφα τα πλάσματα... Και τότε, ήρθαν αυτά. Τα αηδόνια.
Δεν σε βλέπω ούτε εσένα να φο- Και σαν να πήραν αυτά τον λόγο,
βάσαι, παρόλο που είναι περα- άρχισαν να κελαηδάνε... και μου
σμένα μεσάνυχτα. Τί να φοβηθείς φαινόταν πως ό,τι δεν μπόρεσα εγώ
άλλωστε; Το σκοτάδι ή τα δέντρα; να πω, το κελαηδούσαν αυτά. Ίσως
Τα πουλιά ή τα ζωάκια; Τίποτα από τα λέγανε καλύτερα από ότι θα τα
αυτά να μην φοβάσαι... Το σκοτά- έλεγα εγώ. Αυτό μου 'χε μείνει από
δι που έχω μέσα μου πιο πολύ με εκείνο το βράδυ. Τα αηδόνια.
σκιάζει παρά αυτό γύρω μου. Από τότε έρχομαι συχνά στο πάρκο.
Άκου τα αήδονια... Πόσο λατρεύω Ειδικά όταν μαζεύονται πολλά μέσα
το τραγούδι τους! Για μένα το κε- μου και δεν μπορώ πάλι να βάλω 63
λάηδισμά τους είναι το τραγούδι τις λέξεις στην σειρά. Έρχομαι εδώ
που λέει η γη προς στα αστέρια...
είναι όλα όσα θέλει να πει η καη- και όπως κελαηδάνε αυτά, νιώθω
μένη και δεν μπορεί... Άραγε πόσα ότι όλα τα λόγια μου φτάνουν εκεί
πράγματα δεν έχουμε θελήσει και που πρέπει και όπως πρέπει.
εμείς να πούμε και δεν μπορέσα- Όπως τα λόγια της γης στα αστέ-
με; Πόσα είναι τα ρημάδια τα λόγια ρια. Όπως τα λόγια του χωρισμέ-
που έπρεπε να πούμε και αντί να τα νου σε αυτόν που έφυγε. Όπως τα
πούμε τα κάναμε θάλασσα αλμυρή λόγια της μοναξιάς στο φαφλατά-
από τα δάκρυα και πνιγήκαμε μέσα δικο πλήθος... Ξέρουν τα καημένα
και τραγουδάνε τέτοια ώρα. Είναι
Άκου τα αηδόνια Έτσι και εκείνο το βράδυ... εδώ με η ώρα που ξεπηδάνε τα παράπονα
τους;
από τα παραθύρια των νοικοκυραί-
χώρισε... σε αυτό το πάρκο... τέ-
τοια ώρα ήταν περίπου...
ουν... και γυρίζουν κουρασμένα το
Δεν του πήρε πολλή ώρα. Δυό λό- ων και σεργιανίζουν... και αλητεύ-
(Παγκάκι νο2) για: "δεν γίνεται να είμαστε άλλο ξημέρωμα πάλι...
Πάμε όμως σιγά σιγά... έβαλε ψύ-
μαζί". Σκέτο. Πικρό. Φαρμάκι. Δεν
έκλαψα. Δεν φώναξα. Δεν ζήτησα χρα... και τα αηδόνια σταμάτη-
εξηγήσεις. Δεν μίλησα. Δεν μπόρε- σαν..."
