Page 18 - mag_68

ΦΥΣΗΞΕ Ο ΒΑΡΔΑΡΗΣ...

Στολίστηκε και φέτος η πόλη

τυλίχτηκαν τα δέντρα με φωτάκια, καθώς πέφτει η νύχτα λαμπυρίζει σε κί-

τρινους μπλε και κόκκινους τόνους και σε παρηγορεί. Ξεχνάει για λίγο τη

φτώχεια της και χορεύει μέσα στη χρυσόσκονη της αυταπάτης μιας περασμέ-

νης αίγλης και μεγαλοπρέπειας. Μέσα από τις αντιφάσεις της με φέρνει πιο

κοντά στις αλήθειες των καιρών. Να ζεις σε μια εποχή που η εικόνα γίνεται

πιο σημαντική από την αφήγηση.

Έχουμε ξεχάσει να λέμε και να φτιάχνουμε παραμύθια. Πατάμε το κουμπί

στο κινητό και έχουμε απαθανατισμένη τη στιγμή. Χάνεται ένα ακόμη κομμάτι

περιγραφικού λόγου. Δεν θα καθίσω με τη φίλη μου να της πω πως πέρασα,

να διηγηθώ τι είδα και πως ένιωσα, θα τα έχω κάνει ήδη μια κοινοποίηση

στο fb οπότε περιττεύει. Όμως ο λόγος ησυχάζει και ηρεμεί ενώ η εικόνα λει-

18 τουργεί διεγερτικά. Ο λόγος χρειάζεται το χρόνο του, ενώ η εικόνα μπορεί να

διαδέχεται η μια την άλλη με καταιγιστικό ρυθμό χωρίς να αφήνει χρόνο στο

συναίσθημα ευχάριστο η δυσάρεστο να βιωθεί.

Γεννήθηκα κι έζησα τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής μου σε μια χώρα του

βορρά κι έτσι ήρθα σε επαφή με τα παραμύθια του Άντερσεν που με στιγμά-

τισαν κι εξακολουθώ να τα θυμάμαι με μεγάλη ακρίβεια. Τα αγαπούσα τόσο

σαν παιδί που ονειρευόμουν να γίνω κι εγώ όταν μεγαλώσω «παραμυθάς».

Αργότερα ήθελα να γίνω συγγραφέας. Κάποιες περισσότερο ασυνείδητες

επιλογές με οδήγησαν μακριά από το μονοπάτι της παιδικής φαντασίωσης,

ο πόθος όμως παρέμεινε να σιγοκαίει. Βρήκε μια μικρή χαραμάδα και τρύ-

πωσε σ’ αυτές τις σελίδες που μου δίνουν μεγάλη χαρά και ανακούφιση.

Τα Χριστούγεννα μου φέρνουν πάντα στο μυαλό το κοριτσάκι με τα σπίρτα,

δίπλα στα στολίδια των δέντρων και τα στρωμένα τραπέζια υπάρχει πάντα

χώρος στην άκρη του μυαλού για το πικρό παραμύθι, το οποίο για κάποιο

λόγο πιστεύω ότι ο Άντερσεν εμπνεύστηκε από αληθινό περιστατικό. Τελευ-