Page 53 - mag_69

της Χριστίνας Πομόνη

«Έτσι σε έχουν μάθει. Η ψυχή της παρέας. Η

χαρά της ζωής. Όμως, μέσα σου ξέρεις: τί-

ποτε από όσα ζεις, δεν είναι αλήθεια. Η μόνη

αλήθεια είναι αυτή που είπες στα σοβαρά. Η

μόνη αλήθεια που κανείς δεν πίστεψε.»

Οι μεγαλύτερες αλή- υπάρχουν τόσοι πολ- νιζε και ο πατέρας
θειες λέγονται στα λοί ευτυχισμένοι εκεί σου στεκόταν έξω

σοβαρά. έξω, όχι δεν είναι η από την αποθήκη, ένα
Έχεις συνηθίσει να αλήθεια των πολλών, μικρό κτίσμα δίπλα

γελάς και να αστειεύ- αλλά ο τρόπος των στο πατρικό σπίτι. 53
εσαι και να κρύβεσαι ανθρώπων να αστει- Στεκόταν στο κρύο

πίσω από το δάχτυλό εύονται και να ξεγε- και παρατηρούσε τα

σου και το χιούμορ λούν τον θάνατο. παιδιά που είχες προ-
σου και να ακολου- Κρύβεσαι πίσω από σκαλέσει για να γιορ-

θείς το πρόσταγμα τα αστεία σου και τα τάσουν τα γενέθλιά
της κοινωνίας ‘γελά- πειράγματα ενώ, κατά σου. Εσύ ήσουν ξα-

τε γιατί χανόμαστε’, βάθος, ξέρεις πως οι πλωμένος στο εσω-
‘μην είσαι μίζερος’, μεγαλύτερες αλήθειες τερικό της αποθήκης,

‘να έχεις θετική ενέρ- είναι ρευστός πηλός ντυμένος μ’ ένα λευ-
γεια’, ‘καλή συνέχεια που αναπλάθει τις φο- κό φόρεμα. Έτσι σε

εύχομαι’, και όλα βίες σου, ένα συρμα- ήθελε ο πατέρας σου,
αυτά τα υπερ-θετικά τόπλεγμα που χτυπάς έτσι σου είπε πως

που έγιναν της μόδας, επάνω του και τραυ- έπρεπε να κάνεις, κι

αλλά, εντέλει, σε τρο- ματίζεσαι, μία ανομο- εσύ τον άκουσες, πα-
μάζουν γιατί δεν είναι λόγητη νοσταλγία, μια τέρας σου ήταν, του

η αλήθεια σου, γιατί μετέωρη, αγέραστη είχες εμπιστοσύνη,
δεν είναι η αλήθεια κι όμως, ολοζώντανη δεν θα σου έκανε

των πολλών, και το λησμονιά. κακό, ένιωθες άβο-
ξέρεις, δεν μπορεί να Εκείνο το βράδυ χιό- λα με το ρούχο, αλλά