Page 77 - mag_74

της Κατερίνας Παναγιωτοπούλου

Κοίταξα τις φωτογραφίες. Κάθε εικόνα χίλιες λέξεις. Στην πρώτη,

κάποια παιδιά και ένας αρμόδιος σχημάτιζαν ένα «ζωντανό»

ταμπλό βιβάν (tabló viván) με πρόσωπα καλυμμένα από

φωτογραφικό μωσαϊκό. Ένα δεύτερο ταμπλό πίσω τους

πλαισίωνε με πολύχρωμες πινελιές τον υπέρτιτλο: «adoção

na passarela» (υιοθεσία στην πασαρέλα).

Σταμάτησα στην επόμενη κι εστία- έβαζε ούτε ψίχα στο στόμα της. Τη

σα πάνω της. Φορούσε ένα αμάνικο φαντάζομαι να τριγυρνάει πλατσου-

φουστάνι, κοντό και πολύχρωμο όσο ρίζοντας στ’ απόνερα των στενών της

ένας κήπος, που άφηνε να φαίνονται φαβέλας και να ψάχνει στ’ αποφάγια 77

οι μίσχοι των ισχνών άκρων της. Περ- των σκύλων. Θα μπορούσε να το κά-

πατούσε δειλά, αβέβαια στον μακρύ νει και αυτό. Δεν είχε τίποτα να φοβη-

διάδρομο, που κύκλωνε τους παρευ- θεί· τα σκυλιά παραμερίζουν μπρο-

ρισκόμενους. Χαμογελούσε συγκρα- στά στον ταλαιπωρημένο άνθρωπο·

τημένα μεταφέροντας τον κήπο της οι άνθρωποι πατάνε πάνω του για να
από θεατή σε θεατή. Προσπαθούσε συνεχίσουν το δρόμο τους.

να κερδίσει τις εντυπώσεις. Έτσι της Μια φορά πρόσεξε ένα σκυλί κρυμ-

είχαν πει. Αν τους κέρδιζε με την μένο στα χορτάρια, που μασούλαγε

πρώτη ματιά δεν θα χρειαζόταν να κάτι, με το βλέμμα στυλωμένο στο

εκτεθεί δεύτερη φορά για να βρει οι- ακριβώς απέναντι περίπτερο. Στάθη-

κογένεια. κε παραδίπλα και άρχισε να παρα-

Φαινόταν καθαρά πως η ζωή της είχε τηρεί τις κινήσεις του. Το σκυλί κάθε
αλλάξει θεαματικά· ίσως από τότε που τόσο άφηνε την κρυψώνα του και,

συνάντησε στην πλατεία εκείνο το τάχα αδιάφορα, έφτανε έως το περί-

παιδί από τη διπλανή γειτονιά και της πτερο, άρπαζε με μια καλοζυγισμένη

είπε για τα καλλιστεία. Μέχρι εκείνη κίνηση ένα σακουλάκι κρουασάν από

τη στιγμή υπήρχαν και μέρες που δεν το χαμηλότερο ράφι και ξαναγυρνού-