Page 53 - mag_76
P. 53

του Aλέξανδρου Αραμπατζή











               ραζωμένος, σαν εκείνη τη χλωμή κο-                    σα μια οποιαδήποτε απάντηση από τη

               πέλα που δεν ξέρουμε ακόμα ή δεν                      σιωπή.
               θα το μάθουμε ποτέ αν έχασε έναν                      Ή τουλάχιστον να μου έδινε μια συμ-

               έρωτα ή μια καλή, καλοβαλμένη ζωή.                    βουλή.  Όχι,  γιέ μου,  μην λες  αντίο

               Όπως εγώ λογουχάρη. Χλωμός σαν                        στις μαραζωμένες, χλωμές, γυναί-
               το λεμόνι. Θα έπρεπε να πάω κάπου                     κες. Δεν είναι κοινωνικά πρέπον. Και

               άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους                         κάνει κακό στη ψυχολογία τους. Νιώ-
               και να γαυγίζω στην πόλη σαν αδέ-                     θουν χειρότερα όταν κάποιος άγνω-

               σποτο σκυλί. Πολύ πιθανόν να δά-                      στος τις αποχαιρετήσει με τόσο ενδι-

               γκανα κάποιον και να με είχαν μα-                     αφέρον. Το νιώθουν σαν απειλή.
               ζέψει μέσα, να με μπουζουριάζανε                      Μπορεί αυτό να το διδάσκει η επιστή-

               σε μια σκοτεινή φυλακή. Αυτή δεν                      μη της ψυχολογίας. Και η μητέρα μου
               ακούγεται στ' αυτιά μου καθόλου, μα                   ξέρει σίγουρα από ψυχολογία. Τη

               καθόλου καλή προοπτική. Θεέ μου, τι                   θαυμάζω γιατί είναι άσσος στη ψυ-

               τραγική προοπτική!                                    χολογία. Συνεπώς το θεωρώ λογικό                           53
               Είναι αμαρτία η μητέρα μου να σκέ-                    να με θεωρεί βαρετό και ηλίθιο τύπο.

               φτεται έτσι. Να θεωρεί το σπλάγχνο                    Με τι επιχειρήματα, άλλωστε, να την

               της έναν βαρετό, συνηθισμένο τύπο.                    μεταπείσω;
               Μπορεί αυτά που της διηγούμαι να                      Εγώ έχω μια καλή, καλοβαλμένη ζωή,

               μην την ενδιαφέρουν, στο κάτω κάτω                    δεν νιώθω νευρικός γι' αυτόν τον

               κανέναν δεν ενδιαφέρουν. Αλλά εγώ                     λόγο. Κι αύριο, που θα με κυριεύσει
               είμαι σάρκα από τη σάρκα της. Είναι                   ο πανικός, δεν θα είναι αυτός ο λό-

               καθήκον της να με προσέχει. Οι άλ-                    γος.  Στην πραγματικότητα δεν ξέρω
               λοι με μισούν, το ξέρω. Αλλά η μητέ-                  τον λόγο. Και η μητέρα μου δεν απα-

               ρα μου θα έπρεπε τουλάχιστον να με                    ντάει ποτέ. Είναι πάντα σιωπηλή και

               ακούει με κάποια προσοχή. Ή να με                     απόμακρη.  Με θυμώνει  πολύ,  αλλά
               συμβουλεύει. Να εκφράσει, τουλά-                      την αγαπάω. Θα πάω να της δώσω

               χιστον, τη γνώμη της για κείνην την                   ένα φιλί. Αλλά στέκει πάντα ακίνητη,
               χλωμή μαραζωμένη κοπέλα. Τη χλω-                      μαραζωμένη και χλωμή σαν το λεμό-

               μή σαν το λεμόνι. Να μου εξηγούσε                     νι. Ποτέ δε στρέφει τα παγωμένα της

               τον λόγο που η κοπέλα εκείνη ένιωθε                   χείλη να με φιλήσει κι αυτή.
               έτσι. Οι γυναίκες πάντα νιώθουν τις

               άλλες γυναίκες, κι εγώ θα προτιμού-
   48   49   50   51   52   53   54   55   56   57   58