Page 55 - mag_79
P. 55

της Χριστίνας Πομόνη


                                                                       https://tristanopd4822.wixsite.com/ifonlytonight







               Οι λέξεις γίνονται ουτοπικές όταν οι                  που ξαπλώνεις σε κρεβάτια αδιάφορα

               άνθρωποι φοβούνται.                                   χωρίς όνομα, εσένα που δεν αφου-

               Όχι, δε λέω πως πρέπει να υπάρχουν                    γκράζεσαι ανθρώπους παρά μόνο

               όρια στην αγάπη, δε λέω αυτό, καθό-                   σώματα κι επειδή στην πράξη χτυπάνε
               λου αυτό δε λέω, η αγάπη δεν έχει                     οι φλέβες σου νομίζεις πως αγαπάς.

               όρια, είναι καταλυτική, συγκλονιστι-                  Αμ δε.

               κή, παίρνει ρίσκα, η αγάπη αγκαλιά-                   Η αγάπη δεν έχει χρονοδιακόπτη. Ή
               ζει, συγχωρεί, λατρεύει, προστατεύει                  αγαπάς πραγματικά ή όταν ο άλλος

               και προχωρά κι εκείνο το κενό που                     έχει φτάσει στην απέναντι όχθη κολυ-

               χρόνια κουβαλάς, εκείνη η τρύπα που
               σου σκίζει την ύπαρξη στα δυο, γεμίζει                μπώντας, εσύ ακόμα δεν έχεις ακό-

               μονομιάς, γίνεται συμπαγής, τσιμέντο,                 μα μάθει να δένεις τα κορδόνια σου.

               επειδή αγαπάς, επειδή νιώθεις, επει-                  Μα τότε, άσε τις αγάπες κατά μέρος,
               δή οι ώρες μετράνε αλλιώς όταν έχεις                  μη σπαταλάς τις λέξεις και τις ψυχές,

               κάτι ν ’αγαπάς.                                       πάρε το ρίσκο που αντέχεις, ούτε πιο                       55
                                                                     κάτω, ούτε πιο πάνω, όσο αντέχεις και
               Αυτό λέω.
                                                                     όσο σ’ αντέχει, άσε τις αγάπες για ’κεί-

               Μα αυτό είναι άλλο από αυτό που λες                   νους που ξέρουν να κολυμπούν, για
               εσύ, άλλο απ’ αυτό που κάνεις, που                    ‘κείνους που ξέρουν ν’αγκαλιάζουν,

               έκανες, που είχες κάνει και που θα ξα-                για  ‘κείνους  που  το  σ’αγαπώ  είναι

               νακάνεις γιατί αυτό ξέρεις, αυτό μπο-                 τρόπος ζωής, για μένα που ξέρω να
               ρείς, αυτό είσαι, επίφαση συναισθήμα-                 φτάνω απέναντι, έστω και με κομμένη

               τος  με λέξεις  φρούδες,  σκόρπιες  και               την ανάσα.
               αδέσποτες, λέξεις που δεν έχουν ποτέ

               παραλήπτη, λέξεις που δεν παίρνουν                    Θυμάσαι το χέρι μου απλωμένο κάτω

               ποτέ μορφή, δεν έχουν πρόσωπο και                     από το κεφάλι σου;
               γεύση, παρά μόνο αποστολέα, εσένα                     Είπες πως έκανες λάθος.





               "Η Χριστίνα Πομόνη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Σπούδασε οικονομικά, αλλά αποφάσισε να ασχο-
               ληθεί με το μεράκι της, τα βιβλία. Έχει ταξιδέψει σε πολλά μέρη του κόσμου, δεν ζει χωρίς μουσική,
               λατρεύει τη φωτογραφία, τον αθλητισμό, και τον σκύλο της. Κοιμάται λίγο και σκέφτεται πολύ. Σημείο
               αναφοράς της είναι πάντοτε η ψυχή. Τα τρία χρόνια παραμονής στην Αμερική έγιναν αφορμή για τη γέν-
               νηση του πρώτου της μυθιστορήματος "Σιωπή Σαν Όρκος" που κυκλοφόρησε το 2015 από τις Εκδόσεις
               Μίνωας. Το 2018 εκδόθηκε το δεύτερο μυθιστόρημά της "Αντέχεις;" (Εκδόσεις Μίνωας), ενώ το 2019
               το κοινό επέλεξε το «Αντέχεις;» για την βραχεία λίστα των βραβείων Public στην κατηγορία «Έκπληξη».
   50   51   52   53   54   55   56   57   58   59   60