Page 52 - mag_79

εΝΑς μπΑμπής

ο ιός

Στον ύπνο μου συχνά γίνομαι παιδί, περπατώ στην άκρη μιας τα-

ράτσας, πάω σύριζα στο κενό. Η ταράτσα δεν έχει κάγκελα, δεν

έχει ούτε ένα χτισμένο τοιχάκι για να προστατεύει υποτυπωδώς

τους επισκέπτες της. Είμαι παιδί, φοράω ριγέ πυτζάμες, έχω ανα-

κατωμένα μαλλιά και βρίσκομαι στην άκρη του κτιρίου. Ξυπνάω

με το φόβο της πτώσης. Η κραυγή είναι κολλημένη στο λαρύγγι

52 μου. Φωνάζω άηχα, πνιγηρά.

Ανάβω το φως, ανακάθομαι στο κρε- μισό τους πρόσωπο έτσι, μένουν μόνο
βάτι, πίνω μια γουλιά νερό απ’ το ποτή- τα μάτια. Όταν συναντούν τους ανθρώ-
ρι που έχω πάντα στο κομοδίνο μου. Η πους - μάσκες αλλάζουν βλέμματα,

κραυγή μαλακώνει. Οι χτύποι της καρ- άλλοτε διερευνητικά, άλλοτε συνωμο-

διάς μου επανέρχονται, γίνονται ξανά τικά, άλλοτε καχύποπτα.
ρυθμικοί. Η παγωνιά του εφιάλτη υπο- Οι ακάλυπτοι είναι πάντα οι περισσό-
χωρεί, η θερμοκρασία ανεβαίνει στα τερο εκτεθειμένοι. Οι αντιπαθητικοί. Οι

αγκυλωμένα μου μέλη. ενοχλητικοί συνήθως. Το δέρμα παίζει

Αύριο το πρωί θα βγω στο δρόμο, ψύ- έναν ρόλο περισσότερο. Όσο πιο σκού-
χραιμος. Στο λεωφορείο θα συναντή- ρο, τόσο ανεβαίνει ο βαθμός επικινδυ-
σω κι άλλους ψύχραιμους σαν εμένα. νότητας, ενόχλησης, υποψίας.

Κάποιοι, περισσότερο ψύχραιμοι, θα Στην ατμόσφαιρα αιωρούνται άπειρα

φοράνε μάσκα. Για προστασία γενικά. σωματίδια του πιο θανατηφόρου ιού
Κάποιοι δεν θα φοράνε, ίσως ντρέ- που εμφανίστηκε ποτέ. Δυστυχώς εί-
πονται, ίσως δεν έχουν ν’ αγοράσουν ναι γνωστός από αρχής κόσμου. Κα-

– αν και το κόστος είναι αστείο – φο- νένας επιστήμονας όμως ή πολιτικός

ράνε κασκόλ, μαντίλια, ζιβάγκο με ξε- δεν κάνει κάτι γι’ αυτόν. Δεν χτίζονται
χειλωμένους γιακάδες. Καλύπτουν το νοσοκομεία σε πέντε μέρες, δεν ανα-