Page 67 - magazine_85

της Δήμητρας Ξενάκη
κόσμο όμορφο να μου δείξει. Χάθηκα
μέσα της και το μόνο μαγικό, ήταν τα
φώτα από τα παράθυρα των σπιτιών,
που έφταναν σε μένα, σαν δρόμοι άλ-
λου κόσμου. Με τύλιξε, μα μου 'κοψε
την απεραντοσύνη στο βλέμμα.
- Ως εδώ θα βλέπεις, είπε.
Άπλωσα ικετευτικά τα χέρια.
- Κάπου να πιαστώ, της είπα. Τώρα
έμεινα μόνη. Εκείνος έφυγε.
Δεν απάντησε.
Προχώρησα αργά. Λαχταρούσα ν'
ακούσω ήχο βημάτων. Να διακρίνω
γνώριμες εικόνες.
...Κι όλα γύρω μου εμφανίζονταν, αργά
και βασανιστικά.
Κοιτούσα αβέβαιη κι ανακάλυπτα,
πως τα χθεσινά, γνωστά παγκάκια έλε-
γαν άλλες ιστορίες. Οι πόρτες είχαν τα
ίδια χερούλια, αλλά άνοιγαν για να σε
πάνε σ άγνωστα, μυστικά δωμάτια.
Το καφενείο φώτιζε αχνά, το δρόμο,
όμως οι άνθρωποι μέσα, ήταν αλλιώ-
τικοι.
Προσπάθησα να ονειρευτώ κι εγώ. Να
γίνω κομμάτι της ομίχλης. Να της πα-
ραδώσω και τα δικά μου όνειρα ...και
τους καημούς μου. Μπορεί και να τα
πήρε. Δεν ξέρω. Μέσα μου έτρεχε ένα
παγωμένο υγρό, ήμουν μονάχη στη
χώρα των θαυμάτων.
Η ομίχλη με σκέπαζε. Την ένοιωθα να
εισχωρεί σε καθε πόρο του κορμιού
μου. Κάθησα αποκαμωμένη στο πεζο-
δρόμιο.
Αγκάλιασα το θολό τοπίο. Του μίλαγα
μα δεν αποκρινόταν πιά. Αυτό είναι η
ομίχλη ...είπα. Ένα κάλυμμα, μέσα κι
έξω από το σώμα μου. Μέσα κι εξω
απ’ το μυαλό μου.
Πως να την αγκαλιάσω; Φεύγει. Είναι
άυλη...
Πως να την διώξω; Είναι απέραντη,
ένα σύμπαν.
Μάζεψα τα γόνατα κοντά στο στέρνο,
τα αγκάλιασα, έσκυψα το κεφάλι κι
άφησα τα δάκρυά μου να κυλάνε ανε-
νόχλητα... μήπως βγαίνοντας παρασύ-
ρουν έξω και την ομίχλη, που χώθηκε
μέσα μου.
- Δεν υπάρχει μαγική ομίχλη, μικρή 67
μου φίλη.
Υπάρχουμε μόνο εμείς, να κουβαλάμε
μόνοι φορτία κι όνειρα, να ψάχνουμε
γωνιές ν’απαγγιάσουμε και χέρια να
μπλεχτούν με τα δικά μας.
Η ομίχλη, θα εναλλάσσεται πάντα με
φως, τα παιδιά θα φωνάζουν παίζο-
ντας, τα χείλια μας θα σφίγγονται ή θα
γελάνε. Όσο εκείνος ήταν μαζί μου, η
ομίχλη έδειχνε να χαίρεται με την ευ-
τυχία μου. Μπορεί όμως να ζήλευε και
να τον πήρε δικό της.
- Και λέω, όταν σηκώνεται η ομίχλη, ν’
ανεβαίνουμε στο βουνό. Εκεί, ο ουρα-
νός είναι πιο κοντινός.
- Και λέω ακόμα, να συνεχίσουμε
εκείνο το παιδικό μας παιχνίδι με τα
σύννεφα. Είναι πιο όμορφο από το παι-
χνίδι της ομίχλης....