Page 28 - mag_104
P. 28
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΉ
Βικτώρια Σαμοθράκη
μάλιστα θεωρούν τους καλλιτέχνες ναρ- να διαχειριστούν αυτό το κενό, αυτό το
κισσιστικά όντα και ίσως να έχουν και «άφωτο» σημείο. Για μένα, η πιο βαθιά
κάποιο δίκιο σ’ αυτό. Εγώ, ωστόσο, έχω ουσία αποκαλύπτεται, όταν τα φώτα σβή-
μια άλλη, λίγο πιο ψυχαναλυτική ερμη- νουν και ο καλλιτέχνης έχει καταφέρει
νεία γι αυτό το θέμα. Πιστεύω ότι οι πε- να κάνει ειρήνη με τον εαυτό του και με
ρισσότεροι καλλιτέχνες ζητούν το φως, το σύμπαν γύρω του. Νομίζω ότι μάλλον
δηλαδή αποζητούν -ασυνείδητα τις πιο λίγοι, πολύ λίγοι τελικά το καταφέρνουν .
πολλές φορές- την προσοχή και την ανα-
γνώριση από τους άλλους, ίσως γιατί δεν
την έλαβαν ως παιδιά στο βαθμό που τη ◗ Πόσο εύκολο είναι, μετά από την παρά-
χρειάζονταν από τους γονείς τους ή από σταση, να βγείτε οι ηθοποιοί από το ρόλο
τα γύρω τους σημαντικά πρόσωπα. Αλ- και να συνεχίσετε τον άλλο ρόλο, αυτόν
λιώς δεν θα έβρισκαν μάλλον το λόγο να της καθημερινότητας;
εκτεθούν στα μάτια τόσων ανθρώπων. Όσο εύκολο ίσως είναι το να φέρεσαι
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν έχουν στη δουλειά σου σαν ένας τυπικός επαγ-
28 κάτι σημαντικό να πουν, ώστε να αξίζουν γελματίας, και όταν σε πάρει η κόρη σου
αυτό το «φως» που πέφτει πάνω τους. Το στο τηλέφωνο να γίνεσαι ξαφνικά χαζο-
θέμα ξέρετε ποιο είναι και το συνειδητο- μπαμπάς ή χαζομαμά, ή ο ερωτευμέ-
ποιώ όλο και περισσότερο με τα χρόνια; νος σύντροφος ή η συμπονετική φίλη, ή
Πόσο καλά μπορεί να είναι ο καλλιτέ- οποιοσδήποτε άλλος ρόλος έχεις επιλέξει
χνης με τον εαυτό του όταν για λίγο ή για να είσαι στη ζωή σου... Τι θέλω να πω με
πολύ σβήσουν αυτά τα φώτα και πέσει η αυτό; Το να μπαινοβγαίνουμε σε ρόλους
αυλαία. Λίγους ανθρώπους ομολογώ ότι είναι κάτι που το κάνουμε συνέχεια στη
έχω γνωρίσει που μπορούν να διαχειρι- ζωή μας όλοι οι άνθρωποι και μάλιστα
στούν αυτό το σκοτάδι και μέσα σε αυτό με ένα τρόπο ασυνείδητο συνήθως, εί-
να ανακαλύψουν το δικό τους φως που ναι σύμφυτο με την ανθρώπινη φύση. Η
σιγοκαίει για εκείνους και μόνο. Για μένα μόνη διαφορά είναι ότι στη σκηνή καλού-
η ψυχολογική ωριμότητα του καλλιτέχνη μαστε να το κάνουμε με έναν τρόπο που
φαίνεται όχι στο φως αλλά στο σκοτάδι, να έχει "ποίηση" και "μαγεία", καθώς η
στο κατά πόσον μπορεί να ζήσει και στην τέχνη δεν είναι μια απλή αναπαράσταση
αφάνεια και να είναι καλά, να μη νιώθει της ζωής, αλλά το ποιητικό της αποτύ-
αποτυχημένος, αλλά πλούσιος και γεμά- πωμα. Αυτό το "μπες- βγες", λοιπόν, μέσα
τος. Βλέπω και την κατάληξη κάποιων σε διαφορετικές προσωπικότητες και
μεγάλων καλλιτεχνών, άλλοι πέφτουν θεατρικές συνθήκες, το διδάσκεται ένας
σε κατάθλιψη και άλλοι καταφεύγουν σε ηθοποιός στις δραματικές σχολές, όχι για-
καταχρήσεις, αδυνατώντας δυστυχώς τί δεν το γνωρίζει ήδη από τη ζωή αλλά
