Page 71 - mag_103
P. 71

του Κωστή A. Μακρή



                                                                                         Τα βιβλία του Κωστή Α. Μακρή:
                          «Ο Πιοζ Νάμε και οι πέντε γάτες» και «Η Εβίτα που νίκησε τα Αποθαρρύνια», από τις Εκδόσεις Πατάκη.
                                                   «Ο Λευκάτας, η Φαγιουμάτα και οι 888 Νάνοι», από τις Εκδόσεις Φίλντισι.


               από την κατάσταση του ζωντανού                        Λες και, μέσα από την επισκευή των
               πλάσματος σε ένα πράγμα γούνινο,                      χαλασμένων αντικειμένων, θα κατα-

               ακίνητο· δίχως ζωή.                                   φέρω να εμποδίσω τα χρόνια να κα-

               Ήξερα τι είχα δει. Ήξερα ότι ο θάνα-                  ταγράφουν τα δικά τους σημάδια, τα
               τος είναι κάτι που συμβαίνει πολύ                     δικά τους ξεθωριάσματα και τις δικές

               γρήγορα. Δεν ήταν η λύπη μου για                      τους χαρακιές στο δικό μου πρόσω-
               το κουνέλι (θα αποφύγω τους ρη-                       πο, στο δικό μου σώμα…

               χούς συναισθηματισμούς και δεν θα                     Έτσι όμως, δίνω στην δική μου ζωή

               το ονομάσω «αθώο κουνελάκι») που                      ―και σε μερικών δικών μου αγαπη-
               με συγκλόνισε και που ακόμα με συ-                    μένων ανθρώπων την ζωή― μιαν

               γκλονίζει. Ήταν η για πρώτη φορά στη                  ακόμα ευκαιρία να συνεχίσουμε να
               ζωή μου συνειδητοποίηση της ασύλ-                     τα βλέπουμε, τα λαγοκούνελα του

               ληπτης  ταχύτητας με την οποία  κάτι                  Πάσχα ή και άλλα, ελκυστικά ή λιγό-
               που ζει παύει κάποια στιγμή να ζει.                   τερο ελκυστικά αντικείμενα, σε καλή

               Ήταν η συνειδητοποίηση του γεγονό-                    κατάσταση.
               τος ότι δεν υπάρχει άλλη βεβαιότητα                   Να συνεχίσουν κι αυτά να στολίζουν                         71

               από την βεβαιότητα της «ροής» και                     με την μορφή τους το σπίτι μας την
               της αλλαγής των πάντων.                               περίοδο  του  Πάσχα  (που  σημαίνει

               Σε ποια κατάσταση μεταβαίνει αυτό                     «Πέρασμα») και να χαιρόμαστε που

               που αλλάζει; Ούτε τότε ήξερα και εξα-                 είναι ακόμα μαζί μας και να χαιρόμα-
               κολουθώ να το αγνοώ.                                  στε κι εμείς που μπορούμε ακόμα να

               Κάθε φορά όμως που βλέπω χαλα-                        τα βλέπουμε και να τα αγγίζουμε. Εν

               σμένα ή τραυματισμένα λαγοκούνελα                     γνώσει μας ότι και εκείνα και εμείς,
               του Πάσχα, κάτι με σπρώχνει να κάνω                   όντα περαστικά και εφήμερα είμαστε.

               ό,τι μπορώ για να τα επισκευάσω.

               Ξέρω ότι δεν μπορώ να τους δώσω
               ζωή. Άλλωστε, και πριν χαλάσουν

               δεν είχαν «ζωή». Μορφή ακέραιη και
               χαριτωμένη (για μένα) είχαν. Είχαν ―

               αν είχαν― και λειτουργικότητα. Αυτό
               όμως που με ωθεί να επιδιορθώνω

               πράγματα,  είναι  η  σχεδόν  εμμονική
               μου επιθυμία να εμποδίσω την εντρο-

               πία να κάνει κουμάντο στην ζωή μου.
   66   67   68   69   70   71   72   73   74   75   76