Page 78 - mag_100
P. 78
μΙκΡεΣ ΙΣΤοΡΙεΣ της Δήμητρας Ξενάκη
Μικρές
φθινοπωρινές στιγμές
χρώμα του χρυσού και μετά στο χρώμα γανό «κρακ», που κάνουν καθώς θρυμ-
της σκουριάς. ματίζονται. Οι περαστικοί δεν το ακούν.
Ο χρόνος άλλαξε την όψη και το σχή- Αρχίζει να ψιχαλίζει. Το νερό διάφανο,
μα τους. Τα έκανε εύθραυστα. Φεύγουν χωρίς όρια, χωρίς συγκεκριμένη πο-
με μια χορευτική φιγούρα από το κλαδί, ρεία, χαϊδεύει τα φύλλα και κυλάει ανά-
μου τα κράταγε, πετάνε για λίγο χαρά- μεσα στα δάχτυλά μου.
ζοντας μια πορεία αποχαιρετισμού και Με παρασέρνει μακριά απ' το "τώρα".
προσγειώνονται αθόρυβα. Πάνε κάτω Οι σταγόνες, που απομένουν στο χέρι,
απ' τα πόδια των ανθρώπων που κάπο- μου μιλάνε για τις αλλαγές που φέρνει ο
τε ζητούσαν τη σκιά τους. Βλέπουν τον χρόνος σε κάθε τι.
κόσμο αγκαλιά με το χώμα. Κάποτε τον
κοιτούσαν από ψηλά. Βλέπω τη στιγμιαία λάμψη τους.
Η φωνή του ήρεμου εαυτού μου, λέει, - Είναι σύντομη η πορεία μας, λένε. Και
πως η αλλαγή, είναι η ίδια η ζωή. είναι πολλές οι αλλαγές
78 - Να την καλοδέχεσαι, επιμένει. Δεν στέκονται, συνεχίζουν το δρόμο
τους. Άραγε πονάνε καθώς πέφτουν στη
- Δες ...τα φύλλα, γεννιούνται, ζουν, γη;
φεύγουν, ξανάρχονται. Αέναος κύ-
κλος, φυσικός. Η σιωπηλή φωνή τους -αντίθετα μ' εκεί-
νη του δρόμου- με γαληνεύει.
Η ζωή!
Ξανακοιτάζω τις στοίβες με τα ξερά Κάτι λένε…
φύλλα. Του δρόμου πια. Μιλάνε για τις Ίσως να ‘ναι μια ιστορία για τον κύκλο
αλλαγές της ζωής, με αποδοχή του πρό- των όντων στο χρόνο,
σκαιρου και του παράλογου. Ίσως με προτρέπουν, να δω το θαύμα
Με διαύγεια, χωρίς φόβο. Και ο «μικρός, της στιγμής. Στη φθινοπωρινή φύση, στα
χωμάτινος» εαυτός μου, προσπαθεί να φύλλα και στις ψιχάλες.
καταλάβει. Ίσως, ίσως…
Ο θόρυβος του δρόμου είναι δυνατός. Οι Νιώθω το βλαστάρι του χρόνου να χαϊ-
υποχρεώσεις των περαστικών τρέχουν δεύει το πόδι μου. Νιώθω πως συμφι-
μαζί τους. Κανείς δεν δίνει σημασία στις λιώνομαι με τις διαφορετικές όψεις των
φωνές, που με κατακλύζουν. Κανείς δεν εποχών. Άλλωστε είμαι κι εγώ κομμάτι
δείχνει να επηρεάζεται από την αλλαγή τους, και σήμερα είμαι μωβ και χρυ-
της φύσης. σοκόκκινη. Ένα με το φθινόπωρο των
Πατάνε τα πεσμένα φύλλα. Ακούω το σι- ορατών και αόρατων αλλαγών.
