Page 77 - mag_100
P. 77
της Δήμητρας Ξενάκη
Ο χρόνος τυλίγεται σαν βραχιόλι στο - Γιατί καλοδέχεσαι τον τρυφερό ήλιο,
πόδι μου. Εύκαμπτο μαλακό κλωνάρι, που πήρε τη θέση του καυτού ήλιου
γεμάτο με φύλλα. Ανεβαίνει συνέχεια που σε θάμπωνε;
προσπαθώντας να με κατακτήσει και να - Γιατί αγαπάς, τα χρυσοκόκκινα χρώ-
μου μιλήσει. ματα άλλαξαν την εικόνα γύρω σου;
Τον παρακολουθώ από παλιά. Το ξέρει. - Γιατί σου φαίνεται φυσικό, που το κα-
Σφίγγω το σάλι μου. Δρόσισε κι εγώ κα- θαρό γαλάζιο του ουρανού, άλλαξε κι
λοδέχομαι το φρέσκο αεράκι του φθινο- έγινε μωβ;
πώρου. Ο αναστατωμένος εαυτός μου, αυτός
Μικρές Ήρθε πάλι η αγαπημένη μου μωβ επο- που έχει τρομάξει από την αλλαγή μιλάει
συγχρόνως με τον ήρεμο.
χή. Φέτος με βρίσκει να κάθομαι στο
- Μειώνεται το φως. Ποιος ξέρει αν θα
φθινοπωρινές καφενείο της πλατείας. Σηκώθηκα νω- - Πως αντέχεις τα μαραμένα φύλλα; 77
λάμψουν πάλι όλα, στη φύση και στη
ρίς –όπως έκανα τόσα χρόνια. Ετοιμά-
ζωή σου;
στηκα και βγήκα.
στιγμές Πήρα τον δρόμο για το σχολείο. Αυτός - Μήπως επειδή ταιριάζουν με τη ζωή
με ήξερε. Είμαι σίγουρη πως με περί-
σου;
μενε. Τόσα χρόνια, άκουγε τα βήματά
- Χρώματα σήψης… Μήπως έχουν κα-
μου. Τόσα λόγια ανταλλάξαμε. Είπα πως
πρέπει να περάσω και φέτος, να του πω, τακλύσει τα μέσα σου;
ότι από δώ και πέρα είμαι συνταξιούχος. Το κλωνάρι του χρόνου με σφίγγει. Νο-
Δεν θα πηγαίνω κάθε πρωί στα μελισ- μίζω πως με κοροϊδεύει. Βάφτηκε κι
σάκια μου. αυτό χρυσοκόκκινο. Σκαρφαλώνει πιο
Κι ενώ βαδίζω, αισθάνομαι το κλωνάρι ψηλά στο κορμί μου. «...ένα σπιράλ, ατέ-
του χρόνου να τραβάει το πόδι μου δε- λειωτοι κύκλοι είναι η ζωή», λέει. «Αυτά
ξιά. Έχει δίκιο το κλωνάρι. Τώρα είμαι δεν έλεγες στα παιδιά, τόσα χρόνια;»
δασκάλα, μόνο στην ψυχή. Στην πράξη Στρίβω δεξιά μπερδεμένη. Πηγαίνω
όχι πια. Πρέπει να αποδεχτώ την αλλα- προς την πλατεία. Κάθομαι στο καφε-
γή, πρέπει να βρω νέα βήματα, σε έναν νείο της γωνίας.
άλλο δρόμο. Σήμερα δεν βλέπω παιδικά προσωπά-
Φέτος το φθινόπωρο έφερε τις αλλαγές κια. Αλλάζει η ζωή μου. Βλέπω τα φύλ-
που λατρεύω στη φύση μαζί με μια πιο λα των δέντρων. Εδώ και λίγες μέρες το
μεγάλη αλλαγή για μένα. χρώμα τους μεταβάλλεται. Το πράσινο
Ο ήρεμος εαυτός μου, μιλάει συνέχεια. φεύγει αργά αργά. Δίνει τη θέση του στο
