Page 83 - magazine_84

της Δήμητρας Γιαννοπούλου

και να το καταστήσω λαμπερό και καινούργιο....

Έτυχε τότε λοιπόν, να διαβάσω κι ένα βιβλίο που έγινε το ραγδαίο αντικαταθλι-

πτικό μου. Ήταν το «Ολοι οι άνθρωποι είναι θνητοί» της Σιμόν ντε Μπωβουάρ,

μια εκπληκτική πραγματεία γύρω από την αναγκαιότητα της θνητότητας. Κα-

τάλαβα πως όπως και να έχει, όλοι μας, σε όποια εποχή, από όποια φυλή, με

την όποια φιλοδοξία, κοινωνική τάξη, βαθμό ευφυΐας και προσωπικότητας,

επιθυμούμε φλογερά να δράσουμε, να αγαπήσουμε, να βρούμε νόημα και να

γίνουμε ο καθένας ένα λίγο αλαζονικό και αυτοκαταστροφικό αλλά εξαίσια

ηδονικό μικρό σύμπαν….μέρος όμως ενός μεγάλου και μοναδικού σχεδίου.

Έτσι απότομα έκλεισε αυτό το κεφάλαιο... Συχνά-πυκνά είναι σα να μην υπήρ-

ξε.... σα να συνέβη σε άλλη που μου το είπε και με συγκλόνισε βέβαια... κι
83
ένιωσα θλίψη για λογαριασμό της.... αλλά ως εκεί. Είχα εμπιστοσύνη στα γλυ-

κά οράματα που έβλεπα όταν ήμουν παιδί. Κι αρνήθηκα να πιστέψω πως ο

θάνατος είναι παντοδύναμος και καταλύει τον έρωτα. Κι αρνήθηκα ακόμα να

βάψω όλο τον κόσμο γκρίζο εξαιτίας του χαμού σου.

Τώρα πια, αφήνω πότε πότε άφοβα την πικρόγλυκη καραμέλα της νοσταλγίας

να επικαθήσει στους «γευστικούς» κάλυκες του εγκεφάλου μου… Κάπως σαν

πείραμα… σαν επίδειξη δύναμης…

Κάπως σαν σαρδόνια παραδοχή πως ναι… ναι, μπορώ να πονώ και να ζω

ταυτόχρονα.

Είμαι η Δήμητρα Γιαννοπούλου κι είμαι λάτρης του καφέ, της νικοτίνης και των λέξεων. Με τις
τελευταίες, η σχέση μας μετράει δύο δεκαετίες· και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά πως είναι
σχέση εξάρτησης. Αφελώς ρομαντική, γράφω στο χέρι και με μολύβι. Ο ηλεκτρονικός υπολογι-
στής πιάνει σκόνη και χώρο στο γραφείο. Εθισμένη στη μυρωδιά του χαρτιού· χαϊδεύω βιβλία και
υπογραμμίζω ό,τι με "αναγκάσει" να το διαβάσω δεύτερη φορά. Αγαπημένο μου και δανεισμένο

απ' τον Νερούδα motto: " Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ό,τι δεν
αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου, δε με ενδιαφέρει".