Page 87 - magazine_84

της Ρούλας Μονογυιού

Ήταν κάποτε ένα αγόρι που αντί να μεγαλώνει, λιγόστευε. Δε μπο-

ρούσε να κάνει τίποτα... ό,τι κι αν έκανε κάποιος βρισκόταν εκεί

για να του πει πως το κάνει λάθος. Ό,τι κι αν έκανε έπρεπε να το

κάνει αλλιώς, διαφορετικά μα όσο κι αν προσπαθούσε ποτέ του

δεν πετύχαινε... Πάντα θα υπήρχε κάποιος εκεί κοντά του για να

τον διορθώσει και να του δείξει τον τρόπο, τον τρόπο τον αποδεκτό

από την κοινωνία, τον σωστό για τον κόσμο.

Γιατί ο κόσμος έχει έναν τρόπο, τον δικό του για να φτιάχνει τα τέ-

λεια γρανάζια, εκείνα που χρειάζεται για να υπάρχει.

Έτσι κι εκείνος σιγά-σιγά απογοητεύτηκε δεν έκανε τίποτα γιατί

φοβόταν να μην κάνει λάθος. Κλείστηκε λοιπόν σε ένα κλουβί και

έβλεπε τον χρόνο να περνά χωρίς να κάνει τίποτα.

Έτσι ξέχασε τα χέρια του κι αυτά ατρόφησαν. Δεν μπορούσε πια

ούτε να γράψει, ούτε να γρατζουνίσει την κιθάρα του... 87

Ξέχασε τα πόδια του κι αυτά αδράνησαν. Δεν μπορούσαν πια να

τρέξουν και να ξεφύγουν από τούτον τον κόσμο που δεν τον χω-

ρούσε.

Ξέχασε τη θάλασσα, ξέχασε τον ουρανό, ξέχασε τα δέντρα, ξέχασε

τη μυρωδιά του γιασεμιού, ξέχασε τον ήχο του χιονιού, ξέχασε την

απαλότητα του βαμβακιού... ξέχασε...

Ξέχασε πως είχε μυαλό και το μυαλό του συρρικνώθηκε. Δεν μπο-

ρούσε πια να κάνει όνειρα, δεν μπορούσε να ξεφύγει από την φυ-

λακή του. Ξέχασε και την καρδιά του, ξέχασε πως κάπου μέσα του

είχε μια καρδιά που χτυπούσε, που μπορούσε ακόμα να αγαπά.

Δεν είχε προλάβει να μάθει πως με την αγάπη φτάνεις στα αστέρια,

πως "η αγάπη κάστρα καταλύει"...

Πως η αγάπη και το μαζί σε πάνε μακρυά.

Κι έτσι η καρδιά ξεχασμένη και άχρηστη πια σταμάτησε να χτυπά

και το αγόρι πέθανε χωρίς να έχει ...ζήσει.